Borelioza przewlekła – w jej przypadku należy pamiętać iż podstawowe objawy boreliozy nie są charakterystycznie i jednoznaczne. Często bywają zbyt późno prawidłowo zinterpretowane lub błędnie odczytywane dlatego w konsekwencji może choroba może przejść w fazę przewlekłą. Niestety ta postać boreliozy może doprowadzić do nieodwracalnych zmian i uszkodzeń w organizmie człowieka.
Ryzyko osiągnięcia fazy przewlekłej boreliozy zwiększa się w wyniku niedoskonałości leczenia pierwszych faz choroby, która wynika przede wszystkim z nieprecyzyjnych metod diagnostycznych oraz braku testów, które umożliwiłyby należyte monitorowanie przebiegu dolegliwości. Często bowiem jedynie wiedza i doświadczenie lekarza sprawia, że choroba ta zostaje wykryta we wczesnym stadium.
Borelioza przewlekła – przyczyny
Borelioza wywoływana jest przez bakterie Borrelia burgdorferi odkryte w 1982 roku przez W. Burgdorfera.
Przyczyna zarażenia boreliozą jest tylko jedna, kontakt z zarażonym kleszczem. Medycyna wymienia trzy najbardziej charakterystyczne etapy boreliozy podkreślając, że jedynie szybkie jej wykrycie przyczynia się do tego, że objawy nie są uciążliwe dla pacjenta, a i samo leczenie może odbywać się relatywnie szybko. Pierwszy nich to:
– etap infekcji zlokalizowanej,
– etap infekcji rozproszonej,
– infekcja przewlekła.
Borelioza przewlekła – objawy
Istnieje wiele przypadków gdzie we wczesnym stadium boreliozy nie występują żadne objawy, co wcale nie oznacza, że borelioza przewlekła się nie rozwijała od samego początku, a pojawiła się nagle. Zdarza się, że objawy boreliozy przewlekłej pojawiają się nawet po okresie bezobjawowym trwającym miesiące lub lata. Istnieje jeszcze trzeci sposób ujawniania się objawów boreliozy przewlekłej, czyli chroniczna borelioza z Lyme, która następuje bez zauważenia stadium wczesnego rozwoju boreliozy.
Boreliozę przewlekłą najczęściej stwierdza się na podstawie zapalenia stawu kolanowego, jeżeli oczywiście wykluczy się wcześniej możliwe inne przyczyny tego zapalenia przy zastosowaniu diagnostyki różnicowej.
Wśród najbardziej charakterystycznych objawów towarzyszących boreliozie przewlekłej wymieniamy:
– choroby neurologiczne
– objawy sercowo-naczyniowe
– dysfunkcje skórne
– choroby psychiczne
– choroby układu mięśniowo-szkieletowego
– osłabienie immunologiczne
– zaburzenia hormonalne
– objawy związane z narządem wzroku
– osłabienie,
– zmniejszenie masy ciała,
– gorączka
– sztywność stawów oraz karku
Chroniczna borelioza może doprowadzić również do wypadania włosów, a także dzwonienia, bólu w uszach czy też zawrotów głowy oraz utraty równowagi.
Borelioza przewlekła – leczenie
W celu określenia rodzaju czy stadium choroby konieczne jest przeprowadzenie odpowiednich badań. Aby określić długość przebywania infekcji w organizmie konieczne jest wykonanie badania tzw. CD57.
Spadek tego wskaźnika sugeruje, że mamy do czynienia z chroniczną fazą choroby. Leczenie boreliozy przewlekłej to długotrwała i kilkuetapowa terapia.
Odpowiednią kurację antybiotykową ustala się indywidualnie z pacjentem, w oparciu o badania i diagnozę i w zależności od objawów.
Objawy neurologiczne zaleca się leczenie antybiotykami podawanymi dożylnie lub doustnie z dodatkiem przynajmniej domięśniowej debecyliny.
Objawy stawowe wleczeniu wykorzystuje się antybiotykoterapie lekami podawanymi doustnie. Antybiotyki lub ich zestawy trzeba co pewien czas zmieniać, np. co 2-6 miesięcy. Minimalny czas leczenia jednym zestawem wynosi na ogół 2 miesiące.
W leczeniu należy się kierować objawami klinicznymi. Testy i badania mają znikome znaczenie w ocenie przebiegu leczenia.
W leczeniu dożylnym stosuje się takie leki jak:
– cefalosporyny,
– penicylinę,
– doxycyklinę stosuje się na ogół, gdy dwa pierwsze nie pomagają
– zithromax.
Pierwsze objawy pojawiające się często w dniu zakażenia, mogą wskazywać na boreliozę, jednak dopiero badanie kleszcza, a także nas samych, może to potwierdzić. Jest to niezwykle ważne, zwłaszcza dla młodych ludzi, gdyż nieleczona i niezdiagnozowana wcześnie borelioza może wręcz sparaliżować normalnie funkcjonowanie w najmniej oczekiwanym momencie życia.
Według różnych badaczy koinfekcje występują u 10-70% wszystkich pacjentów z boreliozą. W części przypadków ich obecność zdradzają objawy kliniczne (np. nocne poty na ogół dowodzą zakażenia babeszją, a podłużne zmiany skórne są wynikiem działania bakterii Bartonella), jednak w części przypadków nie można wywnioskować koinfekcji z samej analizy klinicznej. Niestety, nie też ma dobrych testów na koinfekcję w boreliozie i ujemne wyniki testów jej nie wykluczają. W przypadkach opornych na leczenie wskazane jest leczenie koinfekcji bez potwierdzenia. Minimalny czas leczenia koinfekcji wynosi 3-4 miesiące. W tym czasie należy leczyć jednocześnie daną koinfekcję oraz boreliozę.
Naukowcy i uczeni ze stowarzyszenia ILADS są zdania iż krótka seria antybiotyków doprowadza jedynie do uodpornienia się bakterii. Innego zdania są lekarze z IDSA, którzy uważają, że krótkie zażywanie antybiotyków wystarcza do przezwyciężenia choroby. Jeżeli jednak pacjent nadal źle się czuje, oznacza to, że cierpi na zespół poboreliozowy, a nie przewlekłą jej fazę. Wówczas prowadzi się jedynie leczenie objawowe. W Polsce obowiązuje druga procedura.
