Aseksualizm nie jest mitem, uznaje się go oficjalnie jako czwarta z orientacji seksualnych na równo z hetero, homo i biseksualizmem. Nie można aseksualizmu mylić z oziębłością, czy celibatem. Osoby cierpiące na aseksualizm nie odczuwają popędu płciowego i co za tym idzie nie uprawiają seksu, co nie znaczy iż nie wchodzą w związku.
Aseksualizm
Aseksualizm to inaczej brak orientacji seksualnej który dotyczy około jednego procenta populacji. To spora i dobrze zorganizowana internetowo społeczność z własnym znakiem logo oraz siecią społeczności AVEN (The Asexual Visibility and Education Network). Celem stworzenia takiej przestrzeni jest potrzeba dyskusji publicznej oraz edukacji w tematyce aseksualizmu.
Aseksualizm jest trwałym zaburzeniem wrodzonym. To cecha która różni osoby które z czasem straciły popęd seksualny. Warto też odróżnić te formę orientacji od świadomego wstrzymywania popędu w drodze celibatu lub abstynencji seksualnej.
Nie to również nic wspólnego z impotencją czy zerowym libido. Osoby aseksualne w ogóle nie wymagają leczenia, ponieważ dla nich brak seksu nie jest stanem patologicznym.
Aseksualizm – związki aseksualistów
Brak popędu płciowego nie eliminuje emocji i uczuć jakie odczuwa osoba aseksualna. Dlatego też nie am przeszkód by tworzyła udany związek z drugą osobą. Wykazuje wówczas orientację romantyczną, może dotyczyć hetero związku jak i homo związku, czy być biromatycznością.
Aseksualiści mogą również nie chcieć jakichkolwiek związków i wówczas mówi się o aromantyczności. Udany związek może przetrwać tylko pod warunkiem iż osoba z którą aseksualista tworzy parę wykazuje niewielkie potrzeby w sferze seksualnej lub również jest aseksualistą.
Warto przy tym zaznaczyć, że bycie aseksualnym nie oznacza całkowitej rezygnacji z seksu. W wielu sytuacjach aseksualiści odbywają stosunki z partnerami tylko po to by zadowolić drugą osobę.
Aseksualizm – rozpoznanie i diagnoza
U osób z aseksualizmem popęd nie jest obserwowany od dzieciństwa. Tematy z nim związane są nieistotne, co uwypukla się głównie w okresie dojrzewania. Jeśli popęd się pojawił i zanikł to należy szukać przyczyn w zaburzeniach psychicznych i hormonalnych. Gdy nigdy go nie było można diagnozować aseksualizm.
Ważne, ze brak popędu dotyczy wszystkich związków, osób, płci. Nie można mówić o aseksualizmie tylko do kobiet. Zanim padnie ostateczna diagnoza warto pokusić się o terapie rozbudzająca popęd płciowy. Jeśli okaże się ona nieskuteczna wówczas nie am już cienia wątpliwości, iż cierpimy właśnie na te przypadłość. Według wielu osób nie jest to ani zaburzenie, ani schorzenie, jest to orientacja seksualna taka jak homoseksualizm czy biseksualizm.
Są też osoby, które negują istnienie aseksualizmu jako orientacji jednocześnie nie podważając istnienia tego typu zaburzenia. Wyróżnikiem aseksualizmu jest fakt iż osób z nim się nie leczy. Podejmowane terapie nie mają na celu przekonania osoby do seksu ale maja za zadanie odkrycie życia bez seksu jako równie udanego. Radzenie sobie z przytłaczająco wszechobecnym seksem w otoczeniu jest bardzo ważne dla zachowania dobrej kondycji zdrowia psychicznego.
