Zespół Kehrera – choroba wdowia ma kilka określeń, które doskonale oddają jej charakter, poza medyczną jednostką chorobową zespołu Kehrera nazywa się ją niezaspokojeniem seksualnym. Niewiele się o tym zaburzeniu mówi, tymczasem warto wiedzieć czym się może objawiać.
Choroba nie bez powodu nosi nazwę wdowiej, bowiem dotyka kobiety, które od dłuższego czasu nie są zaspokajanie seksualnie. Niestety bardzo rzadko są one zdolne przyznać się do swoich cierpień. Szybciej radzą sobie one z niezaspokojeniem same niżeli zgłaszają się po fachową pomoc w tym zakresie.
Choroba wdowia (Zespół Kehrera) i jej oblicze
To choroba o podłożu seksualnym. Niezaspokojenie nie wynika tutaj z nadmiernego popędu ale braku okazji, możliwości do odbycia stosunku i tym sposobem kumulowania emocji z tym związanych. Zdrowy organizm potrzebuje seksu tak samo jak powietrza i wstrzymywanie się z odbyciem stosunku może powodować napięcie.
Ciekawostką jednak jest fakt iż choroba ta dotyka wyłącznie kobiety. Czyżby były mniej odporne na napięcie? Zwłaszcza iż kobiety uchodzą za osoby o mniejszym zapotrzebowaniu spełnienia seksualnego. Z uwagi na owianie choroby pewnym tabu również wśród lekarzy niewiele się mówi o chorobie wdowiej.
Tym samym pacjentki nie są świadome swych problemów i zrzucają je na dalszy plan pogarszając sytuację i swój stan zdrowia. W rzeczywistości ta dysfunkcja może powodować bóle ginekologiczne. Należy jednak odróżnić zespół niezaspokojenia z nimfomanią. Również należy dodać iż dotyczy on nie tylko kobiet samotnych ale również będących w związkach z partnerami.
Zespół Kehrera – potrzeby i brak odpowiedzi
Każda potrzeba człowieka jest ważna i winna spotkać się z odpowiedzią. Nie zawsze odpowiedź ta jest satysfakcjonująca ale na miarę możliwości. Mając potrzebę zakupu nowego samochodu możemy zaspokoić potrzebę poprzez zakup gadżetu do obecnego auta. Podobnie jest z seksem.
Gdy brak jakiejkolwiek odpowiedzi, wówczas może dojść do objawów bólowych. W ten sposób organizm alarmuje iż potrzeba wciąż jest i jest ona coraz silniejsza, wymaga zaspokojenia. Jeśli reakcji nadal brak dochodzi do poważniejszych zaburzeń, zwłaszcza w psychice kobiety.
Zespół Kehrera – przyczyny choroby
Choroba wdowia dotyczy głównie kobiet w wieku rozrodczym, młodym. Wówczas układ hormonalny pobudza libido, które nie jest konsumowane. Przyczyną zwykle jest nagła utrata partnera seksualnego. Czasem jednak to kwestia różnicy w temperamencie partnerów, bądź zaburzeń hormonalnych u jednego z kochanków.
Zaburzenia mogą mieć różny charakter nie tylko hormonalny ale mogą wynikać np. z bólu kręgosłupa uniemożliwiającego spełnienie oczekiwań partnerki. Powodem choroby wdowiej bywa też długotrwały brak orgazmu. Brak rozładowania napięcia prowadzi do coraz poważniejszych zaburzeń, co często dotyka partnerów wyjeżdżających na dłuższe pobyty z dala od kobiety. Wreszcie do choroby prowadzić może konflikt między partnerami.
Zespół Kehrera – objawy chorobowe
Objawów choroby wdowiej wyróżnia się pięć, stad czasem mówi się o niej jako chorobie pięciu objawów. Do objawów zalicza się dolegliwości w okolicy miednicy. Zanim się one pojawią zauważa się zmiany w psychice. Kobieta staje się bardziej nerwowa, rozdrażniona, pobudzona, bywa bardzo kłótliwa i agresywna.
Te objawy przyrównuje się z PMS. Jednak objawy te uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Po nich choroba wkracza w fazę drugą czyli bólu fizycznego. Pojawiają się wówczas bóle w podbrzuszu i kości krzyżowej, z jakimi kobiety zgłaszają się do ginekologa szukając pomocy.
Kolejnym objawem są hemoroidy oraz zaburzenia miesiączki i opuchnięta macica. Te objawy powodują brak komfortu podczas współżycia. Z czasem dochodzi też do zaniku śluzu szyjowego a cykle staja się bezowulacyjne. Następnym objawem choroby jest świąd i przeczulica pochwy, również upławy. Ostatnim z objawów jest ból i zgrubienie więzadeł krzyżowo-macicznych.
Zespół Kehrera – leczenie
Leczenie bazuje na zapewnieniu kobiecie satysfakcji ze współżycia. Niestety to forma bardzo zindywidualizowana i czasem trudna do osiągnięcia. Pomaga eliminacja podstawowej przyczyny jak brak partnera. Jednak czasem potrzeba zrozumienia przez partnera potrzeb kobiety, z czym bywa trudniej.
Wówczas pomocna okazuje się terapia u seksuologa. Istotą terapii jest uświadomienie partnerom, jak ważne są ich potrzeby seksualne i w jaki sposób należy je wzajemnie zaspokajać. Zdarza się iż jedyną metodą radzenia sobie z chorobą jest masturbacja. Ostatecznością jest farmakoterapia poprzez preparaty obniżające popęd seksualny.
