Otępienie poudarowe jak sama nazwa wskazuje występuje po udarze mózgu. Może przebiegać różnie. W zależności od objawów i zasięgu podaje się pacjentowi stosowne leki. Najskuteczniejszą metoda lecznicza jest psychoterapia i rehabilitacja. Efekty bywają rozmaite, jednak zazwyczaj są satysfakcjonujące. Czasem udaje się choremu powrócić do pełni sił sprzed udaru.
Otępienie poudarowe
Otępienie poudarowe jest stanem przejściowym, jednakże wymagającym leczenia i to wielospecjalistycznego. Zwykle włącza się leczenie farmakologiczne, niemniej najlepsze efekty odnosi terapia psychologiczna i fizjoterapia. Zsynchronizowanie terapii pomaga pacjentowi odzyskać siły i poprawić komfort życia, czasem również zaakceptować zmiany dotyczące mobilności i sprawności fizycznej, intelektualnej.
Zauważa się poprawę stanu pacjentów po podaniu inhibitorów cholinesterazy (acetylocholinesterazy i butyrylcholinesterazy). Hamują one postęp otępienia i poprawiają procesy myślowe. Poudarowe otępienie wymaga również obniżenia i stabilizacji ciśnienia tętniczego. Obniża to ryzyko nawrotowego udaru i rozwój choroby Alzheimera.
Otępienie poudarowe – rokowania
Osoby z poudarowym otępieniem mają znacznie niższe szanse na przeżycie, chociaż długość życia jest rozłożona w czasie. Osoby po udarze z PSD umierają najczęściej po upływie 16-18 miesięcy od udaru. Zaledwie co piąty pacjent z PSD żyje dłużej. W przypadku osób bez PSD po udarze przeżywalność szacuje się na poziomie 72%. Wykazano również, że obecność otępienia 3 miesiące po udarze wiąże się ze zwiększonym ryzykiem nawrotu udaru.
Rokowania w dużej mierze wynikają z rozmiarów otępienia jakie wystąpiło bezpośrednio po udarze. Jeśli zmiany są niewielkie można mieć nadzieje na ich zniwelowanie i poprawę. Gdy jednak doszło do poważnego otępienia rzadko udaje się pacjenta z niego całkowicie wyleczyć. Znacznie częściej pacjentom udaje się nauczyć żyć na nowo, zmodyfikować swój styl życia.
Profilaktyka zdrowotna u osób z PSD
Leczenie PSD determinuje wiek. Im pacjent jest młodszy tym efekty leczenia mogą być lepsze. Co więcej ryzyko powikłań i rozwoju chorób mózgu w przypadku pacjentów przed 50 tym rokiem życia jest znacznie niższe. By wstrzymać postępowanie otępienia poudarowego kluczowa jest profilaktyka, również u osób które nie doznały otępienia po udarze.
W prewencji pierwotnej najważniejsze są kontrola ciśnienia tętniczego i leczenie już występującego nadciśnienia tętniczego, a także zapobieganie miażdżycy. Ważna jest gospodarka lipidowa i dbałość o należytą masę ciała. Proponuje się rzucenie papierosów, alkoholu i używek, a także wyrobienie zdrowych nawyków i prowadzenie oszczędnego ale aktywnego trybu życia. Niezwykle istotne jest leczenie choroby wieńcowej i cukrzycy. Każdemu pacjentowi proponuje się dostosowany do jego potrzeb i możliwości harmonogram profilaktyki zdrowotnej. Przede wszystkim monitorowanie stanu zdrowia i dbanie o zdrowie w szczególny sposób.
