Skręcona kostka – skręcenie kostki to bardzo częsty uraz. Może się przydarzyć absolutnie każdemu, zarówno podczas wykonywania sportu, jaki w czasie zwykłego spacerowania. Wystarczy niefortunnie stąpnąć i uraz gotowy. Fachowo uraz nazywamy skręceniem stawu skokowego lub skokowo-goleniowego.
Skręcona kostka – przyczyna
W wypadku gdy kość skokowa wyskoczy ze stawu skokowego i wróci na swoje miejsce może nastąpić uszkodzenie więzadła strzałkowo-skokowego przedniego lub uszkodzenie więzadła strzałkowo-piętowego. Tym właśnie skręcenie różni się od zwichnięcia.
W przypadku tego drugiego urazu, kość nie wraca na swoje miejsce, jest trwale przesunięta. Ponadto zwichnięcie jest urazem znacznie poważniejszym i zdecydowanie bardziej bolesnym. Często niezbędna wówczas jest pomoc chirurga. W wypadku skręcenia, uszkodzeniu ulegają tylko tkanki miękkie, czyli więzadła i torebki stawowe.
Skręcona kostka – objawy
W wyniku skręcenia kostki organizm wydziela hormony odpowiedzialne za wytwarzanie stanu zapalnego w organizmie. O ile pomaga to w szybszej regeneracji, ponieważ naczynia krwionośne są rozszerzone, zatem białe krwinki (leukocyty) odpowiedzialne za odporność mogą szybciej przedostawać się do miejsca uszkodzenia, nie jest to stan, który przypada do gustu pacjentowi.
To przez stan zapalny noga jest spuchnięta, zaczerwieniona i obolała. Zazwyczaj miejsce urazu jest również cieplejsze niż reszta ciała. Zaraz po skręceniu kostki, pacjent czuje ostry ból, który nasila się przy wykonywaniu ruchów stopą. Jego zdolności motoryczne są znacznie ograniczone. Uraz najczęściej nie jest groźny, jednak zdarza się, że uszkodzone zostają okoliczne tkanki mięśniowe lub kostne.
Skręcona kostka – sposoby leczenia:
Postępowanie w wypadku skręcenia kostki jest inne, w zależności od stopnia urazu. Zazwyczaj wyróżnia się trzy stopnie:
Skręcona kostka – I stopień uszkodzenia
Nie ma potrzeby wzywania specjalisty, w celu opatrzenia uszkodzenia. Pacjent zdecydowanie może poradzić sobie sam. Wystarczy podręczna apteczka, którą każdy powinien mieć w domu lub samochodzie. Z całą pewnością leczenie należy rozpocząć od usztywnienia dwóch sąsiednich kości, tak by miejsce urazu było nieruchome za pomocą bandaża lub opatrunku elastycznego. Dodatkowe ruchy okrężne stopą mogą pogorszyć sytuację pacjenta. Należy używać środków chłodzących, ograniczać chodzenie i odpoczywać. W razie większego bólu należy używać środków przeciwbólowych.
Skręcona kostka – II stopień uszkodzenia
Gdy uszkodzenie jest poważniejsze należy udać się do ortopedy, bo dokładnie przyjrzał się uszkodzeniu. Leczenie polega na wprowadzeniu leków o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym, by zwiększyć komfort pacjenta. Należy zastosować również bardziej zaawansowaną formę usztywnienia- stabilizator z usztywnieniem bocznym. Zapobiega to jakimkolwiek ruchom stopy na boki, co chroni przed pogłębieniem urazu stawu skokowego.
Jeśli ból towarzyszący uszkodzeniu jest wyjątkowo silny i zupełnie uniemożliwia poruszanie, czasem konieczne jest użycie heparyny o działaniu przeciwzakrzepowym. Substancji tej często używa się w przypadku opatrunku gipsowego, używanego na przykład przy złamaniach kończyn. Aby szybko wrócić do pełnej sprawności sprzed wypadku, bardzo ważne jest szybkie wdrożenie działań rehabilitacyjnych. Jest to szczególnie ważne u osób regularnie uprawiających sport, którzy nie mogą sobie pozwolić na dysfunkcje organizmu.
Skręcona kostka – III stopień uszkodzenia
W tym wypadku niezbędne okazuje się założenie opatrunku gipsowego, który należy nosić przez co najmniej 2-3 tygodnie. Jednak to nie koniec. Pacjent po zdjęciu gipsu musi nosić specjalny stabilizator, który trzeba mieć przez całą dobę. Czasem lekarz zaleca łączenie obu metod i zleca już od początku założenie gipsu i stabilizatora. Badania wykazują, że obie formy działania są skuteczne. Jednakże w przypadku III stopnia uszkodzenia nie zaleca się użycia wyłącznie stabilizatora. Nie jest on w stanie wystarczająco usztywnić stawu skokowo-goleniowego, a gips szybciej uśmierza ból i całkowicie unieruchamia staw, co zapobiega pogłębianiu urazu.
Od czego zależy podział na trzy stopnie uszkodzenia?
I stopień uszkodzenia: objawem jest zaledwie niewielki ból i nieznaczne spuchnięcie stawu skokowo-goleniowego. Spowodowane jest jedynie naciągnięciem więzadeł i torebki stawowej. Obrzęk jest nie zbyt duży i dosyć szybko ustępuje. Pacjent nie ma krwiaka i nie czuje, by staw był bardzo niestabilny po urazie.
II stopień uszkodzenia: ból w tym przypadku jest znacznie większy i uniemożliwia pacjentowi poruszanie się. Obrzęk jest już zdecydowanie większy i nie da się go przeoczyć. Zazwyczaj pojawia się krwiak. Objawy spowodowane są już nie tylko naciągnięciem więzadeł i torebki stawowej, ale również ich niewielkim naderwaniem. Pacjent może odczuwać delikatną niestabilność stawu skokowo-goleniowego.
III stopień uszkodzenia: co dziwne, ból w tym przypadku może być mniejszy niż przy II stopniu uszkodzenia, ale w momencie gdy pacjent będzie próbował chodzić jest znacznie silniejszy i w zasadzie uniemożliwia poruszanie. Wówczas zazwyczaj niezbędne są kule i odpoczynek. Obrzęk stawu skokowego jest bardzo duży. Zawsze towarzyszy mu krwiak. W tym przypadku przyczyną jest całkowite przerwanie więzadeł i stawów.
