Przezcewnikowe wszczepienie zastawki aortalnej, inaczej przezskórne wszczepienie zastawki aortalnej (z ang. Percutaneous aortic valve implantation, Transcatheter Aortic Valve Implantation, w skrócie TAVI) jest zabiegiem, który stosuje się w przypadku nadmiernego zwężenia zastawki aortalnej albo ciężkiej niedomykalności zastawki aortalnej.
To dość nowatorska metoda leczenia problemów w układzie sercowo-naczyniowym. Po raz pierwszy przezcewnikowe wszczepienie zastawki aortalnej zostało przeprowadzone w roku 2002 przez Dr Cribier. Trudno więc o dokładną i jednoznaczną ocenę skuteczności tej metody. Mimo tego ponad 50 000 osób na świecie z zaburzeniami zastawki aortalnej miało przeprowadzony zabieg przezcewnikowej implantacji tejże.
NA CZYM POLEGA PRZEZCEWNIKOWE WSZCZEPIENIE ZASTAWKI AORTALNEJ?
Zabieg przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej polega na umieszczeniu w miejscu chorobowo zmienionej zastawki jej biologicznie dobrany odpowiednik. Materiał biologiczny zastawki jest umieszczony wewnątrz stentu (konstrukcja z bardzo cieniutkiego drucika ukształtowanego w formie rurki o średnicy około 2,0 do 2,5 centymetra).
Przed samą implantacją zastawka jest zgniatania od strony bocznej przy pomocy urządzenia, Następnie umieszcza się ją w środku cewnika, który ma na celu przesunąć zastawkę na wysokość zastawki aortalnej w celu umiejscowania tam zastępczego emenentu. Cewnik ma średnicę około 1 centymetra. Może być założony przez:
- tętnicę udową (przy średnicy naczynia przynajmniej 7 – 9 mm oraz przebiegu tętnicy bez większych zagięć;
- koniuszek serca (zwłaszcza stosowane wobec braku możliwości wejścia przez tętnicę udową z powodu jej zbyt małej średnicy lub znaczących zagięć);
- tętnicę podobojczykową (najrzadsza forma implantacji zastawki).
ZABIEG PRZEZCEWNIKOWEGO WSZCZEPIENIA ZASTAWKI AORTALNEJ – ETAPY
Zabieg przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej przebiega w kilku etapach.
- Przygotowanie pacjenta do zabiegu poprzez przeprowadzenie odpowiednich badań.
- Podanie znieczulenia ogólnego (już na sali operacyjnej).
- Zastosowanie właściwych metod chirurgicznych w celu stworzenia odpowiedniego dostępu do naczynia, przez które będzie wykonywana implantacja (tętnicy udowej lub podobojczykowej). Przy implantacji przez koniuszek serca konieczne jest dokonanie preparacji chirurgicznej.
- Umieszczenie prowadnika poprzez wejście do naczynia krwionośnego i doprowadzenie do zwężonej zastawki aortalnej.
- W przypadku wprowadzania poprzez tętnicę (udową lub podobojczykową), prowadnik przebywa następującą drogę w kierunku lewej komory serca – tętnica, aorta, zastawka aortalna.
- W przypadku dojścia przez koniuszek serca prowadnik przechodzi przez zastawkę aortalną do aorty wstępującej.
- Wprowadzany zostaje balon umieszczony na cewniku. Przechodzi on poprzez wcześniej założony prowadnik i dociera na wysokość zastawki aortalnej.
- Następuje rozprężenie balonu z jednoczesną szybką stymulacją serca. Sprawia to wystąpienie nieefektywnego pompowania krwi przez serce. W konsekwencji powoduje to zatrzymanie wytwarzania ciśnienia, które mogłoby odepchnąć balon z zastawki aortalnej.
- Implantacja protezy. Dostępne są dwa rodzaje zastawek: Edwards-Sapien (w tym przypadku stent, na którym umieszczona jest zastawka nie jest elastyczny, co powoduje konieczność jego rozprężenie przy użyciu balonu), a także CoreValve (zastawka umieszczona jest na specjalnym samorozprężalnym stencie, który jest wykonany z nitolu, czyli stopu niklu z tytanem; dzięki takiemu rozwiązaniu zastawka po wypchnięciu jej z cewnika sama dokonuje rozpręża i implantuje się we właściwym miejscu).
- Przeprowadzenie kontroli z zastosowaniem echokardiografii przezprzełykowej, a także radioskopii.
- Usunięcie cewników i prowadników.
- Wybudzenie pacjenta i dalsze postępowanie stosownie do procedur w indywidualnym przypadku.
JAKIE JEST PRZECIWWSKAZANIE DO PRZEPROWADZENIA PRZEZCEWNIKOWEGO WSZCZEPIENIA ZASTAWKI AORTALNEJ?
Ze względu na implantowanie przy użyciu metody przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej wyłącznie zastawek biologicznych, co powoduje, że mogą sprawnie funkcjonować przez krótszy czas niż ich sztuczne odpowiedniki, zwykle ten rodzaj implantacji przeprowadzany jest u osób, których przeżywalność szacowana jest na około 15 do 20 lat. Trudno jednak przewidzieć zarówno konsekwencje zabiegu, jak i długość życia pacjenta zarówno przed jak i po wszczepieniu zastępczej zastawki aortalnej.
Zabieg TAVI jest zwykle stosowany u pacjentów, w przypadku których wskazane jest przeprowadzenie zabiegu na zastawce aortalnej spowodowane ciężką stenozą, a gdzie prawdopodobieństwo zgonu podczas tradycyjnego zabiegu może być znacząco wyższe. Do oszacowania ryzyka zabiegu chirurgicznego stosuje się EuroScore calculator lub STS Score.
Wraz ze wzrostem doświadczenia w stosowaniu przezcewnikowego wszczepiania zastawki aortalnej oraz obserwacją stanu zdrowia pacjenta (poprawy lub pogarszania) prowadzone są ciągle badania nad udoskonaleniem zarówno samych zastawek jak również metody ich wprowadzania.
