Zespół preekscytacji, potocznie zwany również „częstoskurczem” o co chodzi w tym schorzeniu? A więc zacznijmy od początku. Jak już widać po samej nazwie jest to „zespół”, tak więc nie może być on traktowany jako pojedyńcza i odrębna jednostka chorobowa. Choroba ta ujawnia się u około 3% całej populacji. Jak się okazuje częściej występuje u mężczyzn niż u płci żeńskiej. O zespole preekscytacji można też mówić jako o zespołach:
⦁ Wolffa-Parkinsona-White (WPW)
⦁ Lowna- Ganonga-Levine’a(LGL)
⦁ Zespół Mahaima
Skąd bierze się zespół preekscytacji?
Główną przyczyną powstawania tego schorzenia u pacjentów jest pojawienie się pewnej anomalii. Chodzi tutaj o nieprawidłową budowę serca. A dokładnie pojawia się dodatkowe, nieodpowiednie połączenie między komorami serca a jego przedsionkami. Nieprawidłowa budowa dotyczy tutaj układu przewodzącego serca, którego głównym zadaniem jest czynność elektryczna. Problem ten powowduje o wiele szybszą depolaryzacją, czyli właśnie owe pobudzenie elektryczne niż w momencie prawidłowego przewodzenia bodźców.
Jakie są najczęstsze objawy przy zespole preekscytacji?
Jak się okazuje w bardzo wielu przypadkach schorzenie to występuje u pacjentów w zasadzie bezobjawowo. Dopiero w momencie badania EKG, możliwe jest zauważenie pewnych nieprawidłowości, które mogą wskazywać na zespoły preekscytacji. Oczywiście pojawiają się też przypadki pacjentów u których można zaobserwować różne niepokojące objawy, będące efektem tego schorzenia, możem do nich zaliczyć między innymi:
- napady migotania przedsionkó
- kołatania serca
- utrata przytomności
- nagłe zatrzymanie krążenia
- nagła śmierć sercowa
- zasłabnięcia
- zaburzenia rytmu serca
Należy jednak zaznaczyć, że wszystkie z powyżej podanych objawów występują tylko i wyłącznie u 50% osób chorych, z racji tego, iż u drugiej połowy schorzenie to przebiega bezobjawowo.
Zespół Lowna- Ganonga-Levine’a(LGL)
W przypadku tego zespołu nie mamy do czynienia jako tako z problemem w budowie prawidłowej układu bodźcowo – przewodzącego. W tym wypadku problemem jest bardzo wysoka sprawność przewodzenia przez węzeł przedsionkowo – komorowy.
Zespół Mahaima
Charakteryzuje go obecność tak zwanych włókiem Mahaima, które najczęściej pojawiają się po prawej stronie i tworzą dwa szlaki, pierwszy z nich to szlak przedsionkowo – pęczkowy, zaś drugi to szlak węzłowo – pęczkowy. Włókna w wypadku pierwszego szlaku to włókna rzekome, natomiast przy drugim to włókna prawdziwe. Najczęściej włókna Mahima zaliczane są do struktó, które charakteryzuje wolne przewodzenie, właśnie dlatego traktuje się je jako strukture, która swą budową przypomina węzeł przedsionkowo – komorowy.
Zespół preekscytacji – rozpoznanie choroby
Najczęstszym sposobem rozpoznania tej przypadłości u pacjenta, jest wynkonanie badania EKG, czyli elektrokardiografii. Badanie polega na rejestracji zmian potencjałów elektrycznych powstających na powierzchni ciała z racji wpływu prądu elektrycznego, który zostaje wytworzony i rozproszony w komórkach serca. Oprócz badania EKG, w celu sprawdzenia czy faktycznie występuje jakaś dodatkowa droga przewodzenia, wykonywane jest też badanie EPS, czyli badanie elektrofizjologiczne. Wyniki, które otrzymamy po tych badaniach pozwolą na swobodną analizę i ocenę tego jak funkcjonuje układ bodźcowo – przewodzący serca. Co ważne dzięki tym badaniom dowiedzieć można się też gdzie zlokalizowana jest dodatkowa droga przewodzenia.
Zespół preekscytacji – sposoby leczenia
W przypadku leczenia owych zespołów, najczęściej lekarze mogą wybrać spośród dwóch sposobów leczenia. Po pierwsze jest to terapia farmakologiczna, która opiera się na doborze prawidłowych środków lekowych. Drugim sposobem jest tutaj zabie chirirgiczny, zwany ablacją. To ten drugi wybór pozwala w zasadzie na pomoc 90% pacjentów. Ablacja działa bardzo dobrze, jednak jak wiadomo nie każdy z pacjentów godzi się na taką interwencję wobec swojego organizmu.
Zacznijmy więc od leczenia farmakologicznego. W tym wypadku do najczęściej stosowanych leków zaliczają się leki antyarytmiczne, wśród których wyróżnić możemy: B-blokery w tym sotalol, flekainid, amiodaron, propafenon. Jeśli chodzi o leki antyrytmiczne. Oczywiście jak można przypuszczać nie w każdej sytaucji i nie w każdym wypadku leczenie farmakologiczne jest wystarczające. Pod uwagę należy też brać to, że mimo dobrego wpływu na dane schorzenie, leki jednak zwykle w większej ilości przypadków przynoszą też skutki niepożądane.
Ablacja, jak już wcześniej zostało wspomniane jest zabiegiem kardiologicznym. Na czym w zasadzie ten zabieg polega? A więc, chodzi tutaj o to aby w drodze zabiegu zniszczyć energią termiczną ten obszar serca, który jest podłożem zaburzeń. Zabieg ten wykonuje się w znieczuleniu i polega on na nakłuciu żyły w pachwinie bądź też pod obojczykiem, taką drogą zostają wprowadzone do serca elektrody. W dalszym etapie zabiegu zadaniem lekarza jest zniszczenie dodatkowego pęczka przy zastosowaniu miejscowy prądu.
Jeśli chodzi o skuteczność tego zabiegu dochodzi ona nawet do 98%. Należy jednak pamiętać, że zabieg ten nie powinien być wykonywany u osób w ciąży, nie powinny się też na niego decydować osoby u której występują skrzepliny w mięśniu sercowym jak też te u których występują przeciwwskazania anatomiczne, prościej rzecz ujmując chodzi o problemy z odnalezieniem dostępu naczyniowego do struktury serca.
