Choroba Duhringa jest jedną z odmian chorób skóry wynikających z nietolerancji glutenu. Jest to zespół jelitowo-skórny. Charakteryzuje się złożonym przebiegiem, przyczyny występowania do tej pory nie są dokładnie rozpoznane. Ta dolegliwość może pojawić się w każdym wieku nawet dzieci nie są wolne od zachorowań na tą chorobę. Najczęściej patologia dotyka ludzi w wieku od 15 do 60 lat, szczyt choroby ujawnia się między 30 a 40 rokiem życia.
Warto również zauważyć, że mężczyźni częściej doświadczają tej choroby niż kobiety. W niektórych przypadkach opryszczkowe zapalenie skóry Dühringa jest reakcją skórną na złośliwy nowotwór organów wewnętrznych obecnych w ciele, to znaczy działa jak para-onkologiczna dermatoza. Choroba Duhringa często określana jest, jako skórna postać celiakii i pojawia się w rodzinach, której członkowie chorują na celiakię.
Choroba Duhringa – przyczyny
Przyczyny wystąpienia choroby nie są dokładnie znane. Według niektórych wersji, choroba Dühringa może pojawić się z powodu anomalii immunologicznej, w szczególności z niezdolnością jelita do przyswojenia glutenu. Powody mogą być również następujące:
- Uczulenie na pokarmy zawierające jod
- Zmiany hormonalne i endokrynologiczne
- Starość.
Choroba Duhringa (opryszczkowate zapalenie skóry) nie jest rzadkim zjawiskiem, najczęściej powodowane przez zmiany hormonalne i obniżenie odporności pacjenta. Choroba ma długi i skomplikowany przebieg. Wielu ekspertów twierdzi, że choroba często rozwija się na tle przeciążenia psychicznego i fizycznego, nasilenie wszelkich chorób, takich jak choroba wrzodowa żołądka lub zapalenie błony śluzowej żołądka. U kobiet może rozwinąć się po menstruacji. U osób starszych choroba Dühringa może wskazywać na obecność choroby onkologicznej.
Wielu pacjentów doświadcza nietolerancji na gluten zawarty w zbożach. Przy autoimmunologicznej przyczynie rozwoju choroby jest wykrywanie przeciwciała IgA na powierzchni styku skóry właściwej i naskórka. Uważa się, że w występowaniu, opryszczkowatego zapalenie skóry odgrywa większą rolę:
- Dziedziczna wrażliwość na jod
- Glistnica
- Stany zapalne przewodu pokarmowego (żołądka, choroba wrzodowa)
- Choroby wirusowe (SARS, wirusem herpes, itp.).
Choroba Duhringa – objawy
Na skórze występują rozległe wykwity (grudki, rumienie), które niemal natychmiast stają się formą bąbelkową. Pęcherze tworzą kształt podobny do pierścienia i powodują odczuwanie:
- Swędzenia
- Wilgotności skóry w miejscach zmian
- Podczas kontaktu z odzieżą odczuwany jest silny ból i ogromne poczucie dyskomfortu
- Ciągłe zmęczenie
- Temperatura ciała może wzrastać, a na skórze pojawia się pieczenie.
Opryszczkowe zapalenie skóry, czyli choroba Duhringa jest przebiegłe, ponieważ podczas pierwszego badania wzrokowego specjalista może postawić błędną diagnozę, ponieważ zmiany skórne przypominają opryszczkę.
Opryszczkowe zapalenie skóry często pojawia się na łokciach i kolanach, barkach, nogach, pośladkach. Ale nigdy nie pojawia się na dłoniach i podeszwach. Na dłoniach mogą pojawić się wybroczyny czyli krwawienie podskórne. Nie wyklucza się pojawiania bąbelków na błonach śluzowych, choć jest to niezwykle rzadkie. Nie wyklucza się również pojawienia wysypki, która początkowo ma wygląd czerwonych plamek, a następnie pokrywa się grubą skórką, która powoduje silny świąd. Jeśli są pęcherzyki, to po kilku dniach stają się otwarte, zawartość wypływa, w miejscu rany powstają bardzo widoczne blizny.
Dodatkowym objawem patologii może być silny i luźny stolec, pogorszenie samopoczucia, ciągłe zmęczenie. Zwykle, bez odpowiedniego i właściwego leczenia, choroba przechodzi do stadium przewlekłe, ale może również przynieść krótkotrwałą ulgę, a nawet remisję.
Choroba Duhringa – diagnostyka
Choroba Duhringa diagnozowana jest za pomocą specjalnych badań. Początkowo lekarz wykonuje kontrolę wzrokową, jeśli istnieje podejrzenie tej patologii, może zlecić przeprowadzenie specjalnej analizy. Istota diagnozy polega na zastosowaniu kompresu na zaatakowany obszar, który jest zaimpregnowany specjalną maścią. W ciągu dnia chory chodzi z takim kompresem, po czym zostaje on usunięty. Jeśli obszar skóry przejdzie w stan zapalny i jest zaczerwieniony, można mówić o chorobie Dühringa.
Inna metoda diagnozy przeprowadzana jest za pomocą sulfonamidów. Bąbelki są przebijane i smarowane antyseptycznymi maściami. W przypadku dalszej reakcji skórnej można mówić o konkretnej chorobie. Aby zdiagnozować chorobę Dühringa, można zastosować bardziej nowoczesne techniki laboratoryjne, czyli rozszerzony test krwi i badanie zawartości pęcherzyków. Opryszczkowe zapalenie charakteryzuje się tym, że w płynie pęcherzykowym występuje ogromna liczba eozynofili, które są również obecne w krwi. Inną popularną metodą określania choroby jest bezpośrednia immunofluorescencja (metoda badania reakcji antygen–przeciwciało), która umożliwia wykrywanie skupiska stałych immunoglobulin A.
Jeśli występuje podejrzenie zapalenia skóry w przebiegu choroby Dühringa są zwykle zalecane, takie badania:
- Określenie ilość eozynofilów we krwi i w pęcherzach, w przypadku choroby Dühringa wskaźnik ten jest zwiększony.
- Przeprowadzenie próbki jodu (test Yaddason). Chorzy z zapaleniem skóry w chorobie Duhringa z reguły są wrażliwi na ten pierwiastek. Dlatego, jeśli podejrzewa się tę chorobę na przedramieniu, nakłada się maść z 50% jodkiem potasu. Jeśli skóra w miejscu kontaktu z maścią zaczerwieniła się lub pojawiła się wysypka, wówczas próbka jest dodatnia.
- Przeprowadzane są również badania histologiczne.
Choroba Duhringa – leczenie
Leczenie choroby Duhringa prowadzane jest dopiero po całkowitym zbadaniu i rozpoznaniu. Wybór metod terapii zależeć będzie od przebiegu choroby i jej złożoności. Jeśli rozpoznano to schorzenie, konieczne jest poddanie się dokładnemu badaniu przewodu pokarmowego. W przypadku podejrzenia pojawienia się nowotworów złośliwych, konieczne jest również postawienie pełnej diagnozy.
Leczenie polega na przyjmowaniu specjalnych leków (dapson, sulfonamidy). Oprócz tych leków może być przepisywany kwas liponowy i leki przeciwhistaminowe. Jako dodatek niezbędne jest przyjmowanie kompleksów witaminowych i mineralnych. W leczeniu ważne jest przestrzeganie odpowiedniej diety, należy całkowicie wykluczyć produkty zawierające błonnik, żyto i pszenicę. W rzadkich przypadkach, w przewlekłym przebiegu choroby Dühringa, zdarzają się przypadki samoleczenia.
Rokowanie dla tej choroby przy odpowiednim leczeniu jest całkiem korzystne, co najważniejsze, konieczne jest przestrzeganie zaleceń lekarza i prowadzenie właściwego leczenia choroby.
