Aloes – właściwości lecznicze, zastosowanie, sposób użycia

Aloes to roślina znana od bardzo dawna, stosowana była od wieków, jako roślina lecznicza. Był wykorzystywany między innymi, jako roślina rosnąca w domach lekarzy, gdzie przyjmowano pacjentów. Być może dlatego że to jedna z tych roślin, które nie są trudne w hodowli, a bardzo uatrakcyjniają wygląd domu lub biura.

Aloes ma wiele działań zdrowotnych. Roślina pochodzi z północnej Afryki, południowej Europy i wysp Kanaryjskich. Posiada bardzo szeroki zakres właściwości zdrowotnych dlatego coraz częściej stanowi składnik produktów i towarów medycznych.

Grecy stosowali tę roślinę na wiele sposobów, a lista dolegliwości, na które pomagał, jest imponująca: do gojenia ran, jako środek ściągający, przy bezsenności, zaburzeniach żołądka, bólach, obstrukcjach, hemoroidach, swędzeniu, bólach głowy, wypadaniu włosów, chorobach dziąseł i jamy ustnej, dolegliwościach nerek, pęcherzach skórnych, do pielęgnacji skóry, do leczenia skaz i oparzeń słonecznych.

Aloes – zastosowanie

Aloes swoja zbawienną moc zawdzięcza swojemu składowi. Do jego najcenniejszych składników zaliczamy miedzy innymi; glikozydy antranoidowe, m.in. aloinę A i B. W żelu aloesowym występują wielocukry i glikoproteiny. Sok ze świeżych liści oraz miazga z liści zawierają wielocukry, glikoproteiny, antranoidy, kwasy organiczne, m.in. bursztynowy, jabłkowy, asparaginowy i ich sole,  również biogenne stymulatory, a  także antrazwiązki i żywice seskwiterpenowe.

Charakterystyczne dla roślin z tego rodzaju jest to, że rośliny mają bardzo krótkie łodygi i duże, mięsiste liście. Aloes w uprawie nie jest ciężki. W zależności od ilości dostarczanej wody, liście przybierają rożne odcienie, od zielonego do czekoladowo- brązowego. Aloes w prawidłowo przeprowadzanych warunkach uprawy może zakwitnąć.

Roślina ta nie należy do wysokich ale  wytwarza duży kwiatostan, czyli luźne grono, składające się z około 30 rurkowatych, zwisających kwiatków. Kwiaty tej odmiany wytwarzają bardzo dużo nektaru. Uprawa rośliny nie jest kłopotliwa. Aloes pstry jest bardzo odporny, może długo wytrzymać bez wody. Potrzebuje bardzo dużo słońca, najlepiej więc doniczkę ustawić na najbardziej nasłonecznionym parapecie.

Aloes – właściwości lecznicze

Do celów leczniczych wykorzystywana jest cała roślina, jednak najczęściej stosuje się sok z aloesu, który otrzymuje się z trzyletnich liści. Sok z aloesu powinien być stosowany wewnętrznie jako napój, lub zewnętrznie – miejscowo na skórę. Wśród licznych walorów do użytku zewnętrznego wymienia się:
– silne działanie nawilżające,
– regenerująco w gojeniu się ran,
– wspomagająco w procesach odbudowy uszkodzonej śluzówki,
– pomaga w procesach regeneracji i gojeniu skóry,
– łagodząco w  podrażnieniach i stanach zapalnych,
– działa silnie łagodząc ugryzienia owadów,
– nawilża skórę,
– działa grzybobójczo,
– posiada działanie bakteriobójcze,
– hamują rozwój niektórych nowotworów,
– wykazują działanie immunostymulujące.

Wyciągi z aloesu można stosować na uszkodzony naskórek, odmrożenia, nerwobóle, blizny, owrzodzenia, na różnego rodzaju oparzenia, w tym oparzenia słoneczne. Jednym ze składników aloesu są antrachinony. Mają zdolność absorbowania promieni ultrafioletowych i zmniejszania wytwarzania melaniny, przez co zapobiegają nadmiernemu opalaniu. Miazgę lub wyciągi ze świeżych liści można stosować w stanach zapalnych przewodu pokarmowego, na poprawę trawienia, w nieżycie żołądka, przy owrzodzeniach odbytnicy i okrężnicy. Aloes reguluje również przemianę materii.

Żel z aloesu wchodzi w skład wielu kosmetyków i medykamentów. W balsamy, maści, kremy możemy zaopatrzyć się w sklepach zielarskich, aptekach, drogeriach. Surowcem zielarskim są świeże i wysuszone liście oraz pędy. Współczesna nauka odkryła w nich: sole mineralne – wapń, potas, magnez, żelazo, mangan, miedź, cynk, kobalt, chrom, glin, bar, nikiel, lit, bor; witaminy – zwłaszcza tiaminę i biotynę, kwasy organiczne, śluzy, a także związki o właściwościach biostymulatorów.

Żele są o różnym stężeniu, można też kupić je w postaci sproszkowanej. Jednak najlepszy efekt osiągniemy stosując świeży żel. Niektóre preparaty z aloesu przeciwdziałają zaparciom. Działają silnie przeczyszczająco, ale nie gwałtownie. Wypróżnienia następują dopiero po 8-10 godzinach.

Aloes zalecany jest w dychawicy oskrzelowej, chorobach oczu: przy zapaleniu spojówek i rogówki, do płukania jamy ustnej: w chorobach przyzębia, aftach, stanach zapalnych śluzówek.
Z liści aloesu otrzymuje się wodne wyciągi, które zawierają stymulatory biogenne, m.in. biostyminę. Biostyminę najczęściej stosuje się w postaci zastrzyków. Wzmacnia ona mechanizmy obronne organizmu, leczy wrzody, przykurcze mięśni, skurcze naczyń, zaburzenia snu i wiele innych schorzeń i dolegliwości.

Aloes – sposób użycia

Napar z aloesu

Przepis; należy kilka liści aloesu pociąć na drobne kawałki, następnie dodać po łyżeczce liści szałwii i nagietka, zalać w termosie 2 szklankami wrzątku i odstawić na godzinę. Potem odcedzić. Zaleca się stosowanie naparu do celów zewnętrznych do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła, do okładów na wrzody i rany oraz do higieny intymnej.

Syrop przeciw przeziębieniom

Przepis; należy z 3 liści aloesu wycisnąć sok, dodać do niego 1/2 l wody a następnie gotować na wolnym ogniu przez godzinę. Odcedzić, dodać 2 łyżeczki miodu. Ponownie gotować przez 20 minut. Przelać do butelki. Pić rano i wieczorem po łyżce przy przeziębieniu, kaszlu.