Paragrypa to ostra choroba układu oddechowego, która ma charakter wirusowy, wyróżnia się ciężkim ogólnym zatruciem organizmu i uszkodzeniem górnych dróg oddechowych głównie krtani. Najwyższa częstość występowania jest charakterystyczna dla dzieci w wieku poniżej 2 lat, u dzieci w wieku powyżej 7 lat choroba jest niezwykle rzadka. Paragrypa trwa średnio 5-7 dni.
Paragrypa – przyczyny
Czynnik sprawczy paragrypy to wirusa infekcji RNA należący do grupy paramyksowirusów. Istnieją 4 rodzaje wirusa paragrypy. Patogen jest niestabilny wobec czynników środowiskowych i umiera w temperaturze pokojowej po 4 godzinach, a temperatura powyżej pięćdziesięciu stopni niszczy wirusy w ciągu pół godziny.
Źródłem i rezerwuarem infekcji jest osoba chora, zakażenie przenoszone jest przez unoszące się w powietrzu kropelki. Wrotami infekcji są błony śluzowe górnych dróg oddechowych, w tym obszarze występuje wyraźny proces zapalny. Mnożenie wirusa następuje wewnątrz komórki. Choroba zakaźna nie ma sezonowości i może występować o każdej porze roku, paragrypa należy do powszechnych infekcji. Ludzie są bardzo podatni na wirusy paragrypy. Odporność występująca po przejściu choroby szybko mija, dlatego prawdopodobieństwo nowej infekcji jest wysokie, a paragrypa przebiega łagodniej po ponownym zakażeniu. U niemowląt w wieku poniżej sześciu miesięcy utrzymuje się odporność bierna.
Podczas oddychania wirusy paragrypy przenikają do błon śluzowych górnych dróg oddechowych i wchodzą do nabłonka, powodując rozmnażanie się komórek w jamie nosowej, krtani i tchawicy. Zniszczeniu nabłonka przez błonę śluzową towarzyszy reakcja zapalna, która charakteryzuje się klasycznymi objawami: zaczerwienieniem i obrzękiem.
Paragrypa – objawy
Okres inkubacji może trwać od jednego dnia do tygodnia. Choroba zaczyna się gwałtownie. Osoba doświadcza poważnego osłabienia, wzrostu temperatury ciała, zmęczenia, bólów głowy, gardła, suchego szczekającego kaszlu, przekrwienie nosa, bólu mięśni, bólu ciała, chrypki. U dzieci choroba jest cięższa niż u dorosłych. Obserwuje się także wzrost wielkości obwodowych węzłów chłonnych.
Podsumowując objawy paragrypy:
- Dreszcze.
- Ból głowy zaostrzone w obszarach czołowych i skroniowych.
- Wzrost temperatury ciała do 40 stopni.
- Słabość, brak reakcji na bodźce, ogólne złe samopoczucie.
- Charakterystycznym objawem jest ostry suchy kaszel.
- Kaszel może utrzymywać się przez kilka tygodni po zakończeniu choroby.
- Chrypka.
- Zatkanie nosa.
- Zaczerwienienie błony śluzowej jamy ustnej.
- Kołatanie serca.
Podczas badania lekarz zauważa lekkie zaczerwienienie, w rzadkich przypadkach obrzęk błony śluzowej i tylnej ściany gardła, czasami obrzęk i ziarnista struktura podniebienia miękkiego. Praca innych narządów i systemów nie jest zakłócana. U małych dzieci i osób dorosłych z przewlekłymi chorobami układu oddechowego proces zapalny może rozprzestrzenić się na dolne partie dróg oddechowych i przyczynić się do rozwoju zapalenia oskrzeli.
Paragrypa – diagnostyka
Wykonywane są specjalistyczne badanie w kierunku patogenu paragrypy, laboratoryjna diagnoza krwi pod kątem obecności specyficznych przeciwciał przeciwko wirusowi. Podczas wywiadu lekarskiego choroba jest diagnozowana na podstawie objawów oraz wyników badań. W przypadku skomplikowanego przebiegu stosuje się wirusologiczne metody diagnostyczne.
W skomplikowanych przypadkach paragrypy stosowane są takie metody diagnostyczne jak: immunofluorescencja, immunoenzymatyczny test enzymatyczny, jak również metody serologiczne. Diagnoza potwierdza wzrost miana przeciwciał na jeden z typów wirusa paragrypy, jednak takie serologiczne metody diagnostyczne trwają, co najmniej dwa tygodnie.
Paragrypa – leczenie
W leczeniu zakażeń wirusowych zwykle stosuje się leczenie objawowe. W przypadku ciężkiego przebiegu lekarz może przepisać leki przeciwwirusowe, sulfonamidy, które są przepisywane w przypadku powikłań, takich jak zapalenie płuc, zapalenie ucha środkowego, zapalenie migdałków, itp. Wszyscy chorzy powinni pozostać w łóżku, spożywając większe ilości ciepłych płynów. Powinna być przeprowadzana inhalacja i przyjmowanie witamin. Lekarz zleca środki przeciwgorączkowe, aerozole do nosa, antyseptyczne roztwory do płukania jamy ustnej. W przypadku powikłań spowodowanych przez dodanie zakażenia bakteryjnego, przepisywane są antybiotyki.
Komplikacje i konsekwencje paragrypy
- Zapalenie płuc
- Obrzęk błony śluzowej krtani, skurcz mięśni krtani i niewydolność oddechowa
- Ropna wydzielina podczas kaszlu
- Zapalenie zatok przynosowych
- Zapalenie ucha środkowego.
Zapobieganie paragrypie
Zaleca się wzmocnienie układu odpornościowego, przyjmowanie witamin, unikanie kontaktu z chorymi i miejsc gromadzenia dużej liczby osób.
- Przyjmowanie interferonu – lek mający na celu stymulowanie własnych mechanizmów obronnych organizmu).
- Ograniczanie kontaktu z pacjentami, szczególnie w pierwszych 3 dniach choroby.
- Ścisłe przestrzeganie zasad higieny osobistej: regularne mycie rąk po kontakcie z przedmiotami, na których wirus mógł pozostać.
Utrzymywanie obrony ciała:
- Dobre odżywianie:jedzenie warzyw, owoców, witamin.
- Jedzenie czosnku i cebuli: produkty te są naturalnymi immunostymulatorami, mają działanie bakteriobójcze i antywirusowe.
- Uprawianie sportu.
