Angina ropna jest ostrym zapaleniem gardła oraz migdałków. O obecności anginy ropnej świadczy bolesność gardła, wysięk o charakterze ropnym na migdałkach podniebiennych, gorączka, a także powiększenie węzłów chłonnych. Wydzielina ropna ma kolor białożółty albo żółtozielony. Zazwyczaj jest bardzo cuchnąca, zbudowana z martwych krwinek białych na skutek zakażenia bakteryjnego. Diagnoza jest bardzo łatwa do postawienia przez doświadczonego lekarza lub pediatrę.
Angina ropna – przyczyny
Gdy pojawia się taka choroba jak angina ropna to najczęściej występującym w tym przypadku drobnoustrojem chorobotwórczym jest bakteria. Bakteria określana mianem paciorkowca beta-hemolizującego. W takim przypadku mówi się o anginie paciorkowcowej. Inne patogeny, wśród których wymienia się gronkowce, Haemophilus influenzae albo też Escherichia coli są rzadszą przyczyną anginy.
W sytuacji gdy stan osoby cierpiącej na anginę ulega pogorszeniu i pojawiają się symptomy wieloogniskowe, to wówczas najprawdopodobniej jest to choroba ogólnoustrojowa. W drugim aspekcie należy jednak uwzględnić, że w sytuacji zakażenia o charakterze wirusowym, które bardzo często jest typem ostrego zapalenia gardła oraz migdałków u osób dorosłych, wydzielina ropna jest niezwykle skąpa albo nie pojawia się w ogóle.
Do zakażenia dochodzi na skutek bezpośredniego kontaktu drogą kropelkową. Najczęściej choroba ta pojawia się późną jesienią, zimą albo wczesną wiosną.
Czynniki ryzyka związane z ostrym zapaleniem gardła oraz migdałków to następujące elementy:
- młody wiek, najczęściej miedzy 5 a 15 rokiem życia,
- kontakt z osobą chorą na infekcyjne zapalenie gardła albo bezobjawowym nosicielem,
- obniżenie odporności.
Angina ropna – objawy
Gdy pojawia się angina ropna związana z paciorkowcem to dochodzi do aktywowania następujących symptomów chorobowych:
- wysoka gorączka (wyższa niż 38 stopni Celsjusza),
- silny ból gardła i trudności podczas przełykania,
- krwistoczerwona albo też żywoczerwona błona śluzowa z obecnością obrzęku oraz ropnej wydzieliny,
- obecność białego nalotu na języku, który w dalszej kolejności przybiera barwę malinową,
- powiększenie węzłów chłonnych szyjnych przednich oraz brak kaszlu i nieżytu nosa.
Podkreślić należy fakt, że zdecydowana większość ostrych zapaleń gardła oraz migdałków podniebienia ustępuje w sposób samoistny. Nie trzeba w tym przypadku podawać nawet antybiotyku. Jednakże należy pamiętać o tym, że zakażenie związane z paciorkowcem łączy się z większym niebezpieczeństwem. Mowa tu głównie o powikłaniach ropnych, a także gorączki reumatycznej.
Angina ropna – wirusowa czy bakteryjna
Określenie czy dany przypadek chorobowy to angina pochodzenia wirusowego czy bakteryjnego na podstawie symptomów, jest praktycznie pozbawione możliwości. Występowanie ropnego nalotu na błonie śluzowej gardła i migdałkach stanowi bardzo cenną wskazówkę, jednakże nie daje pewności co do pochodzenia choroby. W tym przypadku lekarze wykorzystują specjalną skalę, określaną mianem skali Centora, w której przyznaje się punkty za określone objawy.
Gdy uzyska się 4 punkty oraz dojdzie do nasilenia symptomów związanych z ostrym zapaleniem gardła i migdałków, to wówczas najczęściej zapisuje się choremu antybiotyki. W przypadku, gdy pacjent zdobędzie od 2 do 3 punktów, podejmowane są działania zmierzające do przeprowadzenia szybkich testów na obecność paciorkowców. Posiew z wymazów z gardła i migdałków. Gdy wynik testu będzie pozytywny to także przepisywane sa antybiotyki. Gdy uzyska się od 0 do 1 punktu to wtedy lekarz przeprowadza leczenie objawowe, natomiast diagnostyka o charakterze bakteriologicznym jest niepotrzebna.
Angina ropna – leczenie
W sytuacji, w której dojdzie do pewnego rozpoznania obecności anginy ropnej to leczeniem z wyboru jest antybiotykoterapia. W przypadku dorosłych oraz dzieci o wadze powyżej 40 kg, działanie lecznicze polega na zastosowaniu fenoksymetylpenicyliny. W odniesieniu do dzieci ważących mniej niż 40 kg także wykorzystuje się ten antybiotyk ale w mniejszej dawce.
Istotne jest tutaj również leczenie objawowe. Polega na podjęciu następujących działań. Odpoczynek oraz przyjmowanie dużej ilości płynów. Przyjmowanie paracetamolu stosowanego przeciwgorączkowo albo przeciwbólowo. Zastosowanie środków farmakologicznych do ssania wyróżniających się miejscowym działaniem przeciwbólowym. Przeciwzapalnym oraz odseparowanie chorego na 24 godziny od chwili zastosowania antybiotyku.
