Ropień okołomigdałkowy jest elementem, który wypełniony jest ropą i zlokalizowany jest w tylnym fragmencie gardła blisko migdałków podniebiennych. Ropień stanowi najczęstsze powikłanie ostrych w przebiegu, bakteryjnych zapaleń migdałków podniebienia (angina), które wywołane są na skutek aktywności bakterii beztlenowych, a także paciorkowców.
Jednakże w wydzielinie ropnej występują również inne patogeny. Ropień okołomigdałkowy może posiadać niezwykle duże rozmiary przyczyniając się do powstania trudności związanych z oddychaniem, połykaniem oraz mówieniem. Schorzenie bardzo często pojawia się u najmłodszych, jednakże osoby dorosłe również są narażone na rozwój określonej choroby.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że nieleczony ropień okołomigdałkowy może doprowadzić do rozchodzenia się do innych obszarów organizmu człowieka, powodując w ten sposób do poważnych skutków. Określony rodzaj ropnia najczęściej występuje w przypadku młodych dorosłych, w szczególności po okresie zimowym, gdyż to wówczas infekcje najczęściej występują. Działania lecznicze rozpoczynają się w tym przypadku od antybiotykoterapii. W przypadku braku rezultatu z podjętych działań leczniczych, konieczne stają się nakłucia bądź nacięcie elementu w celu wydostania wydzieliny ropnej.
Ropień okołomigdałkowy – przyczyny
Dokładna przyczyna kształtowania się ropnia okołomigdałkowego nie została jeszcze rozpoznana. Jednakże określono, że ma on powiązanie z obecnością ostrych zapaleń migdałków gardła. W pierwszej fazie zapalenie obejmuje obszar migdałek, a wraz z upływem czasu dotyczy także przestrzeni okołomigdałkowych przyczyniając się do powstawania ropnia. Zmiana umiejscawia się między torebką migdałka, a powięziami mięśni ściany bocznej gardła.
Tak jak wspomniano wyżej najczęstszym powodem powstawania ropnia okołomigdałkowego są paciorkowce, ale także inne bakterie. Co więcej, ma się przeświadczenie, że do takiego stanu prowadzi również niewłaściwa higiena jamy ustnej obniżenie odporności, choroby przewlekłe, palenie papierosów.
Ropień okołomigdałkowy – objawy
Symptomy, które świadczą o kształtowaniu się ropnia okołomigdałkowego mogą przypominać objawy pojawiające się przy anginie. W związku z tym pierwszym elementem świadczącym o chorobie jest znaczący ból gardła. W przeciwieństwie jednak do anginy, w tym przypadku zobaczymy obrzęk gardła ze zmianą, która wyglądem przypomina owrzodzenie. Wówczas warto zwrócić uwagę na dodatkowe objawy takie jak:
- podwyższenie temperatury ciała,
- nadmierne wytwarzanie śliny,
- przekrwienie błony śluzowej gardła w obszarze ropnia,
- trudności oraz silny ból podczas przełykania i przyjmowania pokarmów,
- niesymetryczny obrzęk języczka oraz gardła,
- charakterystyczna mowa w formie gardłowej,
- ból ucha,
- ból głowy,
- powiększone węzły chłonne szyi,
- nieprzyjemny zapach z jamy ustnej,
- ogólne uczucie zmęczenia oraz rozbicia.
Podkreślić należy fakt, że ropień okołomigdałkowy nieleczony może przyczynić się do ujawnienia się poważnych konsekwencji, takich jak trudności związane z oddychaniem, infekcja szyi, klatki piersiowej oraz ust, a ponadto zapalenie płuc. Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku dostrzeżenia powyższych objawów, nie powinniśmy odkładać wizyty u lekarza.
Ropień okołomigdałkowy – leczenie
Przed podjęciem działań leczniczych musimy być przekonani, że choroba która u nas wystąpiła jest ropniem okołomigdałkowym. Ważne jest to ze względu na fakt, że wiele innych schorzeń manifestuje swoją obecność w podobny sposób jak ropień okołomigdałkowy. Wśród tych chorób wymienia się zapalenie krtani, ropień zagardłowy, mononukleoza oraz inne dolegliwości.
W wyjątkowych sytuacjach konieczne może stać się dokonanie dodatkowych testów obrazowych takich jak tomografia komputerowa albo prześwietlenie rentgenowskie. Dzięki temu będziemy mogli wyeliminować niebezpieczeństwo pojawienia się stanów zapalnych dróg oddechowych. W sytuacji, gdy jesteśmy pewni że mamy związek z ropniem okołomigdałkowym możemy przystąpić do podjęcia działań leczniczych.
Najczęściej stosuje się leczenie przy wykorzystaniu antybiotyków oraz preparatów przeciwbólowych. Jednakże skuteczna terapia nie sprowadza się do stosowania tylko tych środków. Są one stosowane także po zabiegu usunięcia wydzieliny ropnej za pośrednictwem nakłucia albo drobnego nacięcia. Po określonym zabiegu zaleca się również przyprowadzanie płukania ust roztworem zawierającym nadmanganian potasu. Wykorzystuje się tutaj również napary z szałwii oraz rumianku.
Ważne jest aby wydzielina ropna została przekazana do posiewu bakteriobójczego, co da informacje o skuteczności antybiotykoterapii. W tym przypadku możliwe jest podanie antybiotyku w zastrzyku. Ma to szczególne znaczenie, gdy u pacjenta pojawią się trudności związane z połykaniem. W takich sytuacja stosuje się najczęściej penicylinę G bądź ampicylinę. W kuracji doustnej najczęściej wykorzystuje się amoksycylinę uwzględniającą zawartość kwasu klawulonowego albo klindamycynę. Wymienione preparaty wykazują dużą skuteczność przeciw aktywności paciorkowców oraz innych beztlenowych bakterii obecnych w jamie ustnej człowieka.
