Choroby błędnika sygnalizowane są za pośrednictwem symptomów. Objawów, które bardzo łatwo pomylić z objawami innych, bardzo często poważnych schorzeń, w żaden sposób niewykazujących związku z błędnikiem. Biorąc pod uwagę powyższe, osoby które podejrzewają że przyczyną ich problemów zdrowotnych jest dysfunkcja błędnika powinny skupić uwagę głównie na szumy uszne czy też zawroty głowy.
Błędnik zlokalizowany jest w obszarze skalistej kości skroniowej. Składa się z przestrzeni ucha środkowego, przedsionka, który wypełniony jest płynem i odpowiada za odbiór drgań mechanicznych, a ponadto za przyczynianie się do drgań cząsteczek mechanicznych, kanałów które określane są mianem ślimaków zawierających zakończenie nerwu słuchowego, które docierają do odpowiedniego narządu słuchu, a więc narządu Cortiego.
Błędnik posiada także płyn określany mianem edndolimfy oraz niezwykle wrażliwe rzęski słuchowe. W ślimaku drgania falowe przyczyniają się do powstawania wrażeń słuchowych. Ucho wewnętrzne jest odpowiedzialne także za równowagę. Kanały mające formę półkolistą ułożone w trzech płaszczyznach w sposób prostopadły do siebie. Zawierają płyn, który za pośrednictwem swoich ruchów powstałych przy zmianach ułożenia głowy oraz ciała powoduje drażnienie określonych zakończeń nerwowych narządu odpowiadającego za równowagę, których zadaniem jest informowanie położeniu ciała w pewnej przestrzeni.
Choroby błędnika – przyczyny, objawy, diagnostyka oraz leczenie
Pierwszym elementem, sygnalizującym o chorobie błędnika są zawroty głowy pojawiające się podczas wstawania albo pochylania głowy. Osobie mającej problem z błędnikiem nagle zaczyna kręcić się w głowie. Taki działanie ma miejsce zarówno przy zamkniętych i otwartych oczach. Podkreślić należy fakt, że odczucie wirowania jest krótkotrwałe. Dodatkowo pojawia się również zaburzenie równowagi. Osoba chora zaczyna odczuwać efekt przypominający odczucie znoszenia na boki, a więc pojawiają się problemy związane z utrzymaniem pionowej postawy ciała.
Przy chorobach błędnika pojawiają się także specyficzne wrażenia słuchowe. Najczęściej występuje w tym przypadku szum w uszach. Szum uszny, który może zostać określony jako:
- szelest,
- dzwonienie
- pisk.
Warto podkreślić, że przy uszkodzeniu błędnika mogą wystąpić bardzo poważne nieprawidłowości i zaburzenia słuchu. Chory błędnik sygnalizuje swoją obecność kłopotów ze wzrokiem. Najczęściej występuje oczopląs, określany jako drgania ruchów gałek ocznych. Wśród objawów chorób związany z błędnikiem wymienia się także trudność w skupieniu uwagi na określonym przedmiocie.
Choroby błędnika – choroba Meniere’a
Wśród przewlekłych chorób błędnika wymienia się chorobę Meniere’a, która określana jest również jako wodniak błędnika. Powodem określonego schorzenia jest zbieranie się oraz wzrost ciśnienia zawartości znajdującej się w uchu wewnętrznym. Podstawowe symptomy świadczące o danej chorobie to silne oraz napadowe zawroty głowy, nudności i wymioty, szumy w uchu, oczopląs mający pochodzenie obwodowe, duże upośledzenie słuchu, bladość skóry, a ponadto potliwość. Atak choroby nie jest związany z utratą przytomności. Napady pojawiają się w tym przypadku z różnym nasileniem i częstotliwością.
Choroba Meniere’a rozpoznawana jest za pomocą wykonywanych badań:
- badań audiometrycznych,
- badań obrazowych RTG,
- tomografii komputerowej.
Zasadnicze w tym przypadku jest potwierdzenie obcości głuchoty, która ma charakter ślimakowy. Działania lecznicze powinny być prowadzone przez lekarza specjalistę. Leczenie w tej chorobie jest długotrwałe. Choroba Meniere’a wymaga przyjmowania preparatów działających przeciw zawrotom głowy, środki poprawiające krążenie w uchu wewnętrznym, a także w mózgowiu. Istotne jest również przyjmowanie posiłków zgodnie z założeniami diety niskosodowej. W skrajnych sytuacjach niezbędne staje się przeprowadzenie zabiegu polegającego na przecięciu nerwu przedsionkowego.
Choroby błędnika – otoskleroza
Szumy uszne występujące w obu uszach, a także upośledzenie słuchu to symptomy świadczące o chorobie określanej jako otoskleroza. Jest to schorzenie błędnika kostnego, które określane jest również mianem otospongiozy. Choroba obejmuje swoim zakresem strzemiączko, które w sposób bezpośredni przylega do błędnika, co sprawia że kosteczka jest unieruchomiona. Takie działanie prowadzi do nieprawidłowości w zakresie przewodzenia dźwięku oraz niesymetrycznego osłabienia słuchu. Warto podkreślić w tym aspekcie, że osobie chorej łatwiej jest usłyszeć dźwięki mowy podczas hałasu, niż wtedy kiedy jest cicho. W tym przypadku rzadko obserwowane są zaburzenia w zakresie równowagi. Nie obserwuje się również zawrotów głowy.
Powody prowadzące do określonego schorzenia nie zostały w pełni rozpoznane. Istnieją przypuszczenia, że ma to związek z elementami hormonalnymi, ze względu na fakt że choroba częściej występuje u kobiet ciężarnych i karmiących piersią. Uwzględniania się w tym przypadku także elementy o charakterze genetycznym.
Diagnostyka choroby polega na przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego. Ostateczna diagnoza opiera się o otwarcie ucha środkowego, co daje możliwość na stwierdzenie unieruchomienia strzemiączka. Działania lecznicze polegają na wykorzystaniu zabiegu określonego mianem stapedotomii. Jest to zabieg laserowy bądź mikroskopowy, w czasie którego nieprawidłowe strzemiączko zastępuje się profesjonalną protezą. W sytuacji, w której schorzenie nie wykazuje dużego zaawansowania, stosuje się alternatywę w postaci aparatu słuchowego.
Choroby błędnika – zapalenie błędnika
Zapalenie błędnika określane jest inaczej mianem ostrego zapalenia ucha wewnętrznego. Stan zapalny dotyczy wszystkich trzech elementów ucha wewnętrznego. Powstaje przez aktywność wirusów oraz bakterii. Zapalenie błędnika powstaje ze stanów zapalnych toczących się w innych strukturach takich jak: ucho środkowe czy błona bębenkowa.
Objawy świadczące o określonej chorobie są następujące: bóle oraz zawroty głowy, oczopląs, problemy z równowagą, gorączka, dreszcze, a ponadto złe samopoczucie, szumy w uszach oraz niedosłuch w różnym stopniu.
Dla zdiagnozowania choroby niezbędne staje się wziernikowanie ucha, a także RTG kości skroniowej. W niejasnych sytuacjach rozstrzygające znaczenie ma tomografia komputerowa. Leczenie powinno następować w warunkach szpitalnych. W sytuacji, w której zakażenie powstało na skutek aktywności bakterii niezbędna staje się antybiotykoterapia o szerokim polu działania. Gdy występuje ropień trzeba przeprowadzić drenaż ucha środkowego. Zapalenie martwicze związane jest z koniecznością wykonania operacji.
