Utrata słuchu to uporczywy ubytek słuchu, charakteryzujący się upośledzoną percepcją dźwięków, a w konsekwencji komunikacją głosową. Częstość występowania tej patologii wynosi około 3% ludzi. Utrata słuchu obejmuje różne stopnie niedosłuchu (od minimalnej do całkowitej głuchoty). Osoby ze starszej grupy wiekowej najczęściej cierpią z powodu utraty słuchu.
Ta patologia występuje nawet u noworodków. Jeśli zmniejszy się wrażliwość słuchu podczas ciąży matki lub w pierwszym roku życia, przywrócenie słuchu będzie bardzo trudne, ponieważ dzieci nie słyszały jeszcze dźwięków i mowy.
Utrata słuchu – przyczyny
Przyczyn utraty słuchu jest wiele, w zależności od tego, które typy patologii występują. Wśród czynników etiologicznych są:
- Zniekształcenia ucha zewnętrznego
- Ostre i przewlekłe zapalenie ucha (zewnętrzne, środkowe, wewnętrzne)
- Guzy
- Nagromadzenie woskowiny (zatkane ucho)
- Dysfunkcja trąbki słuchowej
- Uszkodzenie kosteczek słuchowych
- Otoskleroza
- Stwardnienie rozsiane
- Związane z wiekiem ubytek słuchu
- Zapalenie nerwu słuchowego
- Narażenie na silny hałas (uraz akustyczny) bez stosowania odpowiedniej ochrony przed nim
- Przyjmowanie leków takich jak: chinina, cisplatyna, niektóre antybiotyki
- Opóźniona świnka
- Zaburzenia krążenia nerwu słuchowego
- Urazy różnego pochodzenia (wibracje, mechanizmy, barotrauma, psychiczne, promieniowanie itp.)
- Różne choroby ośrodkowego układu nerwowego.
Utrata słuchu – objawy
Główną manifestacją utraty słuchu jest ubytek słuchu w różnym stopniu. Możliwe jest również uszkodzenie słuchu tylko w pewnym zakresie częstotliwości. Nieznaczne zmniejszenie słuchu może nie przeszkadzać osobie przez długi czas i być wykrywane, gdy nie można rozpoznać mowy szeptu.
- I stopień ubytku słuchu – niemożność odbioru dźwięków w zakresie mowy od 26 do 40 dB (bardzo cicha mowa szeptu nie jest słyszalna, mowa jest na tle szumu)
- II stopień – problemy percepcji zakresu częstotliwości mowy na poziomie do 55 dB
- III stopień – postrzeganie zakresu mowy dźwięków do poziomu 70 dB jest trudne (mowa jest słyszalna na podniesionych tonach, na tle ciszy)
- IV stopień ubytku słuchu – zaburzenia rozpoznawania dźwięków w zakresie mowy do 90 dB (percepcja mowy jest prawie niemożliwa, słyszalne są tylko niektóre głośne dźwięki).
Poniższe symptomy są warunkiem wstępnym obniżenia wrażliwości dźwięków, czyli utraty słuchu:
- Ciągle trzeba pytać ponownie, a inni powtarzają to, co zostało powiedziane kilka razy
- Kiedy w pobliżu znajduje się kilku rozmówców, osobie trudno się skoncentrować i traci wątek rozmowy
- Pojawia się wrażenie, że wszyscy wokół specjalnie mówią niskim głosem
- Trudno jest prowadzić rozmowę w zatłoczonym i hałaśliwym miejscu (na przykład w metrze lub kawiarni)
- Przy ograniczonej słyszalności trudno zrozumieć mowę dzieci
- Oglądanie telewizji rozpoczyna się zwiększeniem głośności telewizora przy pełnej mocy
- Już na poziomie podświadomości osoba o słabym słuchu musi mechanicznie podążać za ustami rozmówcy, aby nie pomylić się z tym, co usłyszała
- W chwilach ciszy wydaje się, że w uszach jest szum lub dzwonienie.
Utrata słuchu – diagnostyka
Diagnozę stawia otolaryngolog, na podstawie wyników badania. Aby zdiagnozować utratę słuchu, wykorzystuje audiometrię mowy (percepcja mowy konwersacyjnej i szeptu), audimetry i kamertony z niewielkim ubytkiem słuchu. W celu diagnostyki różnicowej różnych rodzajów utraty słuchu i wykrycia przyczyny lekarz wykonuje otoskopię, w której można wykryć blizny lub perforacje błony bębenkowej, porównawcza ocena przewodnictwa kostnego i powietrznego.
Mobilność aparatury przewodzącej dźwięk ocenia się za pomocą leja pneumatycznego Siegle. Możliwe jest również zastosowanie audiografii tonalnej, audiometrii progowej, badania słuchowych potencjałów wywołanych. U małych dzieci ze względu na trudność w diagnostyce utraty słuchu stosuje się pomiar impedancji akustycznej ucha środkowego i audiometrii komputerowej.
W zależności od poziomu zmiany rozróżnia się następujące typy utraty słuchu:
- Niedosłuch zmysłowy, którego przyczyną jest naruszenie przekształcenia drgań mechanicznych w impulsy elektryczne spowodowane śmiercią komórek rzęsatych.
- Przewodzeniowy ubytek słuchu (zwykle z powodu obecności przeszkody w przewodzeniu i wzmacnianiu wibracji dźwięku).
- Mieszana utrata słuchu (występuje z równoczesną ekspozycją na czynniki przyczynowe powodujące zarówno przewodzeniowy jak i neurosensoryczny ubytek słuchu).
Ze względu na rozwój tej choroby rozróżnia się nagłą, ostrą i przewlekłą utratę słuchu. Te ostatnie mogą być stabilne lub progresywne.
Utrata słuchu – leczenie
Wybór leczenia utraty słuchu zależy od jego rodzaju. Łagodną formę utraty słuchu można wyleczyć za pomocą fizjoterapii i leków, takich jak leki histaminergiczne, itp. W przypadku przewodzeniowego ubytku słuchu można usunąć zator spowodowany przez woskowinę lub przeprowadzić zabieg chirurgiczny w celu przywrócenia integralności błony bębenkowej.
Śmierć komórek rzęsatych w przypadku niedosłuchu odbiorczego jest nieodwracalna, dlatego wyżej wymienione metody nie mają zastosowania. Jednak stymulacja elektryczna i metody fizjoterapeutyczne są stosowane w pierwszych fazach utraty słuchu. W przypadku nieskuteczności wszystkich powyższych metod stosowane są aparaty słuchowe. Możliwe jest również wszczepienie ślimaka, jako alternatywa dla aparatu słuchowego.
Komplikacje
Komplikacje, z reguły, z tą patologią nie rozwijają się. Jednak w przypadku braku odpowiedniego leczenia utrata słuchu może szybko doprowadzić do rozwoju całkowitej głuchoty, co może prowadzić do całkowitej utraty słuchu.
Zapobieganie utracie słuchu
Jako zapobieganie utracie słuchu zaleca się unikanie czynników, które go powodują (przyjmowanie leków ototoksycznych, uraz, hałas i wibracje w miejscu pracy bez osobistego wyposażenia ochronnego), a także wczesne diagnozowanie i leczenie chorób przyczyniających się do utraty słuchu.
