Złuszczające zapalenie skóry, nazywane jest erytrodermią. Podstawą owej dolegliwości jest stan zapalny skóry. W jej rozwoju oraz zaczerwienione obszary skóry błyskawicznie się zwiększają, zajmując ponad 90% skóry. Rzut błyskawicznie rozwijającej się wysypki, jaka powoduje ostre świerzbienie powinien zmusić do szybkiej konsultacji u specjalisty. W takich wypadkach istotne jest natychmiastowe reagowanie, gdyż erytrodermia łuszczycowa jest groźna, mogąc w niedługim okresie doprowadzać do stanu zagrożenia życia.
Erytrodermia łuszczycowa to łuszczyca skóry, jakiej cechy są zauważalne na całkowitej bądź na znacznej większości przestrzeni ciała. Czerwone wykwity na skórze mogą stanowić symptom pogorszenia długotrwałej łuszczycy skóry bądź pojawić się na skutek choroby, stosowania poniektórych środków lub zakończenia leczenia kortykosteroidami. Czerwone, szorstkie kropki na skórze to dermatologiczny znak ostrzegawczy. Na skutek niewłaściwego działania skóry należy liczyć się z niebezpiecznymi komplikacjami. Łuszczyca owego rodzaju może być śmiertelna.
Czym jest erytrodermia?
Erytrodermia to uogólnione zapalenie skóry cechujące się zaczerwienieniem oraz łuszczeniem się całej bądź niemal całej przestrzeni skóry. Mimo łagodnego przebiegu nieleczona erytrodermia może wywołać schorzenia systemu krążenia, nerek oraz wątroby. Charakteryzuje się dwa rodzaje dolegliwości: pierwotną, gdy obejmuje dotychczasowo zdrową skórę, oraz wtórną, pochodzącą z rozwoju pozostałych zaburzeń dermatologicznych.
Erytrodermia łuszczycowa – symptomy
Podstawowym przejawem erytrodermii, jest złuszczająca się wysypka, na mocno zaczerwienionym podłożu zmienionej zapalnie skóry. Chory ma poczucie iż skóra jest zaogniona, bolesna oraz paląca. Dodatkowo rośnie jego temperatura ciała, pojawia się uczucie zmęczenia, dreszcze, i silny świąd. Dla erytrodermii łuszczycowej, specyficzne są niewielkie bąbelki, wypełnione ropnym roztworem. Skóra jest pokryta łuskami, oraz złuszcza się wielkimi płatami. W erytrodermii tenże organ przestaje spełniać własną funkcję barierową – więc chory jest wrażliwy na stratę płynów i białka poprzez skórę, i też na bakterie będące w środowisku. Właśnie dlatego erytrodermia jest tak niebezpieczna – jej przebieg przypomina duże poparzenia skóry. Wiąże się to z potrzebą używania właściwych opatrunków, aktywujących gojenie skóry oraz przeciwdziałających zarażeniom. Dlatego, pomimo że zaburzenie jest rzadkie – ze względu na jego powikłania niejednokrotnie wiąże się ze znaczną śmiertelnością.
Jakie badania należy zrobić, żeby rozpoznać chorobę?
Diagnoza obejmuje wywiad z chorym i ustalenie zmian skóry, jakie określa lekarz dermatolog. Może być też zrobione badanie krwi, jakie pokaże potencjalne deficyty żelaza, hiperkalcemię oraz utratę czerwonych krwinek, co połączone jest z dolegliwościami skóry.
Czy erytrodermia jest niebezpieczna?
Obraz kliniczny erytrodermii może być zmienny oraz różnić się ciężkością i dynamiką przebiegu we współzależności od przyczyny. Erytrodermia jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu. Opóźnione leczenie może doprowadzać chociażby do wstrząsu. W efekcie poszerzenia się małych naczyń krwionośnych skóry dochodzi do uszkodzenia termoregulacji – drastycznie podnosi się strata ciepła. Konsekwencją jest także uszkodzony bilans płynów w organizmie.
Postępuje odwodnienie oraz schorzenia elektrolitowe. Wzmożony skórny przepływ krwi, doprowadza do wzrostu rzutu serca (krążenie hiperkinetyczne), co w ostateczności może skutkować niewydolnością serca. Zapalenia rozwijające się na tak ogromnej przestrzeni którą jest skóra, wywołuje ogromne zwiększenie metabolizmu, czego odzwierciedleniem jest m.in. upośledzona produkcja białek w wątrobie (albumin) oraz w rezultacie obrzęki. Towarzyszące erytrodemii uszkodzenie wytrzymałości przynosi ze sobą następne zagrożenia. Może dochodzić do wtórnych zakażeń w obszarze zmian skórnych i zapalenia płuc, jakie mogą okazać się śmiertelnymi powikłaniami.
Leczenie erytrodermii
Leczenie erytrodermii łuszczycowej winno odbywać się pod kierunkiem dermatologa. W okolicznościach wyjątkowych niezbędna jest chociażby hospitalizacja. Mechanizm leczniczy przebiega zazwyczaj kilkutorowo. Leczenie erytrodermii zależy od przyczyny zapalenia skóry. Do przeważnie stosowanych środków należą miejscowo wykorzystywane glikokortykosteroidy (w formie maści, kremów, aerozoli). Wykorzystanie odnaleźć mogą doustne uspokajające środki przeciwhistaminowe. Z racji na ich dobroczynne działanie w obszarze zmniejszania świądu, ułatwianie zasypiania i przeciwdziałanie nieświadomemu drapaniu zmian w nocy.
W wypadku stwierdzenia erytrodermii z towarzyszącą infekcją (komplikacja choroby), specjalista może zadecydować o przepisaniu antybiotyków miejscowych i działających ogólnoustrojowo (doustnych bądź dożylnych). Dodatkowe środki powinny być ukierunkowane na przyczynę erytrodermii, np. terapia onkologiczna w wypadku zespołu paranowotworowego. W wypadku występowania schorzeń elektrolitowych, powikłań krążeniowo-zakrzepowych, odwodnienia oraz gorączki specjalista stara się uzupełnić niedobory płynów i jonów w organizmie, prowadzić ochronę przeciwzakrzepową oraz leczenie przeciwgorączkowe.
