Infantylizm to określenie, jakie wywodzi się z języka łacińskiego – pochodzi od określenia „infantilis”, co znaczy „dziecinny”. Tak także często tłumaczone jest owo słowo – jako osoby infantylne określa się dorosłych, jacy wykazują nieodpowiedzialne zachowania bądź są lekkomyślni. Schorzenie jest jednakże w prawdzie określeniem niewątpliwie większym.
Infantylizm jako schorzenie somatyczne
Infantylizm to dolegliwość spowodowana niedoczynnością przysadki mózgowej w czasie dzieciństwa, jaka wywołuje deficyt hormonu wzrostu – somatotropiny. W konsekwencji ukształtowanie fizyczne organizmu zatrzymuje się na przedwczesnym etapie rozwoju. Schorzenie to okazuje się nieodpowiednimi do wieku, dziecinnymi proporcjami ciała oraz rysami twarzy i niewielkim wzrostem. W związku z pochodną niedoczynnością gonad, u osób dotkniętych infantylizmem nie występuje również pokwitanie. Pacjenci są bezpłodni, niedostatecznie zaawansowane są u nich drugo- oraz trzeciorzędowe cechy płciowe.
Rozwój emocjonalny oraz psychiczny jest przy tymże odpowiedni. Infantylizm może być dolegliwością uzależnioną genetycznie bądź stanowić konsekwencję chorób, jakie wystąpiły w czasie wzrostu, np. długotrwałych dolegliwości nerek lub niedożywienia. W pierwszym wypadku wyleczenie jest niewykonalne, w kolejnym – potrzebuje wczesnej interwencji. Symptomy dolegliwości można zmniejszać, stosując właściwe hormony.
Infantylizm emocjonalny
Infantylizm emocjonalny to schorzenie występujące u dzieci. Jest schorzeniem dojrzewania emocjonalnego wskutek sytuacji w domu bądź szkole. Odpowiadają za niego przeważnie braki wychowawcze, kiepska atmosfera w domu (presja, rozpad małżeństwa rodziców). Także brak akceptacji ze strony rówieśników oraz niska samoocena mogą spowolnić rozwój psychiczny. Tenże typ infantylizmu zazwyczaj nie potrzebuje pomocy psychologa oraz ustępuje samodzielnie wraz z wiekiem.
Infantylizm psychiczny
O infantylizmie psychicznym mówi się w sytuacji, gdy rozwój psychiczny został w określonym czasie zatrzymany. Mimo dojrzewania fizycznego, psychicznie jest się cały czas w tymże samym miejscu. To działanie asystujące niektórym dolegliwościom, np. zespołowi Downa lub mózgowemu porażeniu dziecięcemu. Infantylizm psychiczny może pojawić się u dziecka również wskutek powikłań ciąży, w jakiej mama spożywała alkohol (alkoholowy zespół płodowy). Psychiczny infantylizm jest zatem typem uszkodzenia, jakie ma istotny wpływ na życie: dorosłe osoby są zwykle psychicznie na etapie kilkuletniego dziecka.
Infantylizm seksualny
Chociaż sporadycznie się o tymże mówi, infantylizm może być połączony także ze sferą seksualną. Mowa tu o kwalifikowanym do parafilii infantylizmie seksualnym. Osoba, jaka takowego doświadcza, preferuje dosyć nietypowe typy stosunków cielesnych. Mianowicie odrzuca ona rolę dojrzałego kochanka, niewątpliwie dobierając zupełnie odmienną funkcję – małego dziecka. Infantylizm okazywać się może tymże, iż podniecenie u dorosłego będzie występowało po samym jedynie głaskaniu po głowie bądź po policzku.
Bywa jednakże również tak, iż człowiek z ową parafilią lubi korzystać w sypialni z dziecięcego smoczka, przebierać się w pieluchy lub nakładać zbliżone do dziecięcych śpioszków ubrania – wszelkie owe rzeczy powodują u takowej osoby pobudzenie płciowe (równocześnie „charakterystyczny” stosunek płciowy dla osoby z infantylizmem seksualnym zwykle w ogóle nie jest ciekawy). Infantylizm seksualny może wydawać się dosyć nietypowy, jedno tu należy jednakże zaznaczyć niezwykle dokładnie: mianowicie stawianie siebie w sypialni w roli małego dziecka, wedle dotąd wykonanych badań, w żaden sposób nie jest związane z pedofilią.
Infantylizm – infantylizm dziecięcy
W życiu dziecka zdarzyć się mogą sytuacje, w jakich sposób przekazywania emocji nie będzie zgodny z wiekiem metrykalnym. Zachowania takie spowodować może długotrwały stres, rozwód rodziców, kłopoty szkolne, lecz także braki wychowawcze robione poprzez nauczycieli. Zachowania definiowane jako infantylne mogą być także rezultatem niskiej samooceny i braku akceptacji ze strony rówieśników. Dziecko uznawane za infantylne może także preferować zabawy przypisane do mniejszych grup wiekowych bądź także bełkotać pomimo braku wady wymowy.
Infantylizm – objaw zaburzeń osobowości
Nie zawsze infantylizm jest dolegliwością. Może także stanowić zespół symptomów danych zaburzeń osobowości bądź nieodpowiednią strukturę charakteru. Są to typy postępowań, nabyte oraz utrwalone w dzieciństwie, jakie odstają od norm w obszarze m.in. sposobu myślenia. Doprowadza to do sytuacji, kiedy człowiek definiowany jako infantylny jest zmienny uczuciowo, często bagatelizuje podstawowe normy socjalne. Nie ma także poczucia odpowiedzialności za swoje czyny, co stanowi niejednokrotnie ogromny kłopot. Infantylizm w tymże wypadku, jako iż nie jest schorzeniem emocjonalnym, nie podlega leczeniu. Poleca się jednakże terapię poznawczo-behawioralną przeprowadzaną pod okiem psychologa. Na tenże etap jednakże musi zdecydować się sam pacjent. Infantylizm jako przejaw niedojrzałości może okazać się także w związku. Parter będący infantylny nie poczuwa się do odpowiedzialności za drugą osobę, nie jest w stanie zagwarantować jej poczucia bezpieczeństwa oraz stabilności.
