Zespół Munchhausena jest zaburzeniem psychicznym z grupy zaburzeń symulacyjnych lub symulowanych. Aby jednak lepiej zrozumieć, co to jest, należy odróżnić je od symulacji i tak zwanych zaburzeń somatycznych. Symulacja jest imitacją choroby w określonym celu i ze specyficznym motywem: unikanie kary, unikanie służby, pracy lub dla innych celów.
Czym jest Zespół Munchhausena?
Zaburzenie somatyczne jest zaburzeniem psychicznym i, jak sama nazwa wskazuje, ma formę somatyczną. Oznacza to, że chory ma pewne objawy somatyczne, ale dla nich nie ma wystarczającego wyjaśnienia z fizjologii i anatomii jego organizmu. Na przykład ma jakiś silny ból w sercu.
Zespół Munchhausena jest pośredni między tymi dwoma pojęciami. Z jednej strony, objawy obserwowane u tych ludzi są prawdziwe, to znaczy niektóre zmiany fizjologiczne organizmu są realne. Z drugiej strony, są one powodowane przez chorego celowo, ale w przeciwieństwie do symulacji, bez żadnego konkretnego motywu i celu uzyskania materialnego zysku lub unikania jakichkolwiek żądań społecznych.
Tak, więc zespół Munchhausena jest symulowanym zaburzeniem i objawia się w tym, że osoba świadomie robi sobie jakąś krzywdę, świadomie wywołuje objawy koła somatycznego, to znaczy objawy związane z cierpieniem ciała. Ale nie po to, by uniknąć kary lub uniknąć żądań społecznych, ale z innych powodów. I to jest najciekawsza rzecz w zespole Munchhausena, ponieważ, zgodnie z istniejącymi obserwacjami, głównym powodem jest motywacja do otrzymania uwagi i dodatkowej troski o siebie.
Zespół Munchhausena – przyczyny
Przyczyny zespołu Munchhausena są głębsze niż zwykłe pragnienie przyciągnięcia uwagi, ale nie są dobrze zrozumiane, ponieważ nie jest to najczęstsze zaburzenie psychiczne. Obecnie uważa się, że jest to zespół, który może występować w różnych chorobach psychicznych, przede wszystkim w przypadku zaburzeń osobowości i łagodnych postaci schizofrenii.
Zgodnie z kryteriami diagnostycznymi, w celu zdiagnozowania zespołu Munchhausena, osoba nie powinna mieć ostrej psychozy i ostrej schizofrenii, ponieważ jest to przejaw innych chorób. Ale jeśli te choroby nie są diagnozowane i istnieją pewne kryteria, według których różne urazy są powodowane przez osobę lub powstają różne objawy somatyczne, jednocześnie lekarz ma sugestie, że pacjent robi to, aby zyskać uwagę, a następnie zostaje postawiona diagnoza zespołu Munchhausena.
Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego ci ludzie pokazują w ten sposób swoje zaburzenia osobowości? Istnieje hipoteza, że w dzieciństwie mieli jakąś psychologiczną traumę, byli pozbawieni troski i miłości, a w pewnym momencie nieświadomie odkryli, że mogą uzyskać opiekę, miłość i uwagę, których są pozbawieni, w sytuacji opieki medycznej.
I oni na wpół świadomie lub nieświadomie zaczynają wykonywać te procedury ze sobą: mogą użyć jakiegoś leku, który powoduje skutki uboczne, mogą spowodować sobie jakąś kontuzję. Wszystko to prowadzi ich do szpitala, gdzie lekarze i personel medyczny natychmiast zaczynają troszczyć się, zwracając na niego dużą uwagę.
Klasyfikacja zespołu Munchhausena
Istnieją dwa główne typy zespołu Munchhausena. Po pierwsze, rzeczywisty zespół Munchhausena lub symulowane zaburzenie, gdy osoba wywołuje u siebie pewne objawy fizyczne. Po drugie, tak zwany delegowany zespół Munchhausena. Wtedy dana osoba nie wywołuje objawów u siebie, ale u innej osoby, która jest od niej zależna i bezradna. Zazwyczaj są to matki, kobiety, które celowo wywołują objawy chorobowe u dziecka, chodzą z nim do lekarza, a lekarze próbują mu pomóc, zrozumieć, co się z nim stało. W tej sytuacji chora kobieta otrzymuje opiekę i uwagę, następuje pewien spadek poziomu jej stresu. Wiadomo, że delegowana forma zespołu Munchhausena występuje głównie u kobiet, a zwykła forma, gdy osoba wywołuje u siebie objawy, jest równie obecna zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Istnieją nawet dowody, że jest to bardziej powszechne u mężczyzn.
Postęp choroby i objawy w zespole Munchhausena
Niektórzy ludzie nie są w stanie zrozumieć, że są chorzy. Ich samookaleczenia, stają się nawykiem, impulsywnym działaniem obsesyjnym. Nawet, jeśli zdają sobie sprawę, mogą bardzo szybko wypchnąć ją ze świadomości. Powoduje ona bardzo silny wstyd, jeśli zdaje sobie sprawę, że są w stanie robić takie rzeczy. Dlatego chorzy zwykle słabo okazują to, co się z nimi dzieje.
Zespół Munchhausena powoduje, że osoby chore coraz częściej chodzą do szpitali. Jeśli jest to delegowana forma symulowanego zaburzenia, wówczas w pewnym momencie lekarze zwracają się do organów ścigania. Ponieważ dziecko cierpi i istnieją dowody na to, że jest krzywdzone przez rodzica. Wtedy osoba chora może zostać objęta leczeniem i pewnymi ograniczeniami praw i wolności. A jeśli jest to niezależne symulowane zaburzenie, które występuje u jednej osoby, wówczas w najlepszym przypadku zostanie skierowana do psychiatry.
W najgorszym przypadku może doznać poważnych obrażeń, a nawet umrzeć z powodu targnięcia się na swoje życie. Dlatego medycyna jest raczej uważna, jeśli wykryje, że działania autodestrukcyjne są charakterystyczne dla konkretnego pacjenta. Oznacza to że, może wyrządzić sobie krzywdę i jest potencjalnie niebezpieczny dla siebie. Wczesne zapobieganie tej chorobie jest prawie niemożliwe.
Zespół Munchhausena – diagnoza
Oczywiście, zdolność widzenia objawów tego zespołu zależy od doświadczenia lekarza. Jeśli ktoś skarży się na objawy, czyni je bardzo dramatycznymi. Mówi, jak bardzo cierpi, ale te przejawy nie są tak poważne. Chory może mieć zatrucie pokarmowe, może wystąpić drętwienie, biegunka i inne objawy. Oznacza to, że osoba ma dziwny zestaw symptomów, a obiektywne badania sugerują, że wszystko jest w porządku. Pacjent nadal skarży się na różne dolegliwości. Jeśli chory nie ma motywu do naśladowania choroby. Wtedy wątpliwości lekarzy sprowadzają się do pytania: czy jest to zaburzenie somatyczne, czy symulowane zaburzenie. I tu oczywiście trzeba postawić prawidłową diagnozę, ponieważ zaburzenia somatyczne mają oddzielną klasyfikację.
Zespół Munchhausena – leczenie
W klinikach psychiatrycznych tacy pacjenci są rzadkością. Leczenie może być inne. Może to być na przykład psychofarmakoterapia. W literaturze istnieje punkt widzenia, że selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny są wystarczająco skuteczne, aby zatrzymać te objawy. I oczywiście istnieją metody leczenia z wykorzystaniem psychoterapii. Począwszy od psychoterapii rodzinnej, a skończywszy na psychoterapii mającej na celu rozwiązanie problemu. Psychoterapeuta próbuje znaleźć sposoby na zabezpieczenie choremu odpowiedniej opieki, uwagi i miłości na inne sposoby. Ale działa tylko wtedy, gdy pacjent jest przygotowany do rozwiązania tego problemu. Jeśli zda sobie sprawę, że problem leży właśnie w chorobie, na którą on cierpi.
