Zaburzenia schizoafektywne tworzą tak właściwie zestawienie dwóch hipotetycznie zupełnie odmiennych kłopotów, więc schizofrenii oraz schorzeń afektywnych (nastroju). Rozpoznawanie owej jednostki, ze względu właśnie na jej duże podobieństwo do pozostałych zaburzeń, zupełnie nie jest proste.
Psychoza schizoafektywna w obowiązującej Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych oraz Zaburzeń Zachowania jest definiowana, jako schorzenie schizoafektywne. Schorzenie schizoafektywne jest niezależną kategorią w klasyfikacji. Zwłaszcza za sprawą owego, iż dyskusja dotycząca owej jednostki patologicznej stale trwa oraz jest efektem niejasnego podziału nozologicznego na psychozy schizofreniczne oraz psychozy afektywne. Pośród naukowców są różnorodne stanowiska przekonywujące, iż zburzenia schizoafektywne są postacią schozofrenii, bądź postacią chorób afektywnych. A także inną jednostką patologiczną, niezależną od schizofrenii oraz schorzeń afektywnych.
Zaburzenia schizoafektywne – przyczyny
Nie do końca znana jest patogeneza kłopotu, jakim jest psychoza schizoafektywna – przyczyny owej jednostki wciąż nie zostały wyraźnie zidentyfikowane. Sugeruje się, iż wpływ na jej występowanie mają geny (podwyższone zagrożenie schorzeń schizoafektywnych mają osoby, u jakich w rodzinach ktoś chorował na schizofrenię, schorzenia afektywne bądź właśnie na schorzenia schizoafektywne). Prócz uwarunkowań wrodzonych związek z występowaniem psychoz schizoafektywnych mogą mieć także przykre doświadczenia życiowe (takie jak bycie ofiarą przemocy ze strony rówieśników), lecz także stosowanie rozmaitych substancji psychoaktywnych.
Jak pojawia się zaburzenie schizoafektywne?
Symptomy owego schorzenia są takie same jak schizofrenia, epizody maniakalne oraz zaburzenia depresyjne. Lecz symptomy schizofrenii bądź zaburzeń nastroju mogą pojawiać się w tymże samym okresie bądź także nie występować zupełnie. Może się rozwijać na różnorodne sposoby. Tak zatem mogą występować cykle, w jakich konkretna osoba czuje się lepiej. Potem symptomy się zwiększają, aż w końcu zacznie czuć ich duży spadek. Wielu badaczy oraz specjalistów zastanawiało się nad objawami psychotycznymi, jakie nie pasują do nastroju. Znaczyłoby to, iż treści psychotyczne (halucynacje bądź iluzje) nie pasują do nastroju chorego. Generalnie rzecz ujmując, kiedy owego typu symptomy pojawiają się w zaburzeniu nastroju, zazwyczaj znaczy to, iż konkretna osoba została nieodpowiednio zdiagnozowana. Może to także dotyczyć osób z zaburzeniami schizoafektywnymi, lecz nadal nie mamy odpowiednich danych, żeby mieć gwarancję.
Zaburzenia schizoafektywne: rozpoznawanie
W diagnostyce zaburzeń schizoafektywnych najpierw należy przede wszystkim wyeliminować wszystkie organiczne możliwe przyczyny występujących u chorego symptomów. W diagnostyce różnicowej brane są pod uwagę m.in. zaburzenia czynności tarczycy, efekty uboczne leczenia sterydami lub kiła ośrodkowego układu nerwowego, lecz także zarażenie wirusem HIV lub różnorodne schorzenia metaboliczne. Wyeliminować należy także to, iż dolegliwości chorego są wywołane zażywaniem narkotyków lub pozostałych substancji psychoaktywnych.
Ostateczne zidentyfikowanie stawiane jest po przeprowadzeniu dokładnego badania psychiatrycznego. Żeby móc postawić diagnozę schorzeń schizoafektywnych, chory nie może spełniać kryteriów wykrycia ani samej schizofrenii, ani samych zaburzeń nastroju. Należałoby także dodać, iż pośród kryteriów rozpoznawania zaburzeń schizoafektywnych nadmienione jest to, iż w trakcie trwania schorzeń u chorego winien występować co najmniej dwutygodniowy epizod samych symptomów psychotycznych bez towarzyszących im zaburzeń nastroju.
Leczenie zaburzeń schizoafektywnych
Leczenie zaburzeń schizoafektywnych musi uwzględniać zmienny przebieg konkretnej patologii oraz dopasowywać się do aktualnego obrazu dolegliwości. W wypadku leczenia epizodu manii w chorobie schizoafektywnej można łączyć środki przeciwpsychotyczne, środki normotymiczne, doraźnie stosować benzodiazepiny. W wypadku zaostrzonych epizodów depresyjnych można skorzystać lit, i w leczeniu drugiego rzutu – karbamazepinę, kwas walproinowy, opcjonalnie dodać wówczas lit. Przy zaostrzonych symptomach psychotycznych, psychozie schizoafektywnej wprowadza się połączenie środków przeciwpsychotycznych, normotymicznych.
Brak poprawy skłania do używania klozapiny, kwasu walproinowego bądź litu. Kiedy chory ma określone przeciwwskazania do przyjmowania środków bądź są one bezskuteczne, należy przemyśleć elektrowstrząsy. Odpowiednie, rozpoznanie choroby schizoafektywnej, jej zindywidualizowanej specyfiki przebiegu jest warunkiem właściwego oraz dobrego wyboru środków. Chory z ową diagnozą, zależnie od symptomów oraz fazy dolegliwości potrzebuje włączenia leczenia o profilu przeciwpsychotycznym. Leczenie oddziałujące na wyciszenie symptomów psychotycznych, z kręgu schizofrenii. A także środków normotymicznych, więc stabilizujących afektywność chorego. Schorzenia maniakalne oraz depresyjne w czasie dolegliwości. Środków przeciwdepresyjnych o silnym oddziaływaniu przeciwlękowym oraz uspakajającym. Zależnie od przebiegu dolegliwości są korzyści oraz zagrożenia połączone z łączeniem stosowania środka normotymicznego z przeciwpsychotycznym.
