Depresja anaklityczna znana jest także pod nazwą hospitalizmu bądź choroby szpitalnej. Jest to schorzenie emocjonalne specyficzne dla niemowląt, jakie zostały odcięte od mamy na dłuższy okres. Okazuje się m.in. apatią dziecka, niepokojem, brakiem apetytu. Depresja jest schorzeniem emocjonalnym stanowiącym ogromnym kłopot zdrowotny w skali całego świata. Przejawia się m.in. stanami zmniejszonego nastroju oraz brakiem sił do życia. Wyróżnia się mnóstwo typów depresji, natomiast jednym spośród nich jest depresja anaklityczna rozwijająca się u noworodków oraz niemowląt.
Depresja anaklityczna – czym jest?
Depresja anaklityczna, określana odmiennie chorobą szpitalną bądź hospitalizmem, znaczy schorzenie emocjonalne występujące u noworodków oraz niemowląt. Przyczyną jej przebiegu jest izolacja dziecka od mamy, jaka może być połączona z długim pobytem w szpitalu. Umieszczeniem dziecka w domu dziecka lub nagłą śmiercią mamy. W okresie noworodkowym oraz niemowlęcym dziecko jest doskonale zależne od mamy oraz ma dużą potrzebę kontaktu z nią. Oddzielenie małego od mamy na czas ponad 3 miesięcy. To jest elementem kwalifikującym do wystąpienia u dziecka schorzenia emocjonalnego w formie depresji anaklitycznej.
Depresja anaklityczna – jak się okazuje?
Depresja anaklityczna wiąże się z wystąpieniem u dziecka przeróżnego typu schorzeń w normalnym działaniu. Symptomami choroby szpitalnej są: strata apetytu oraz związany z tymże ubytek wagi ciała, apatia, schorzenia rytmu snu oraz czuwania. Dziecko chorujące na hospitalizm przejawia zmniejszoną tendencja do płaczu, jest mniej aktywne oraz czuje lęk. Dochodzi u niego do zaniku odruchu ssania. U dziecka z depresją anaklityczną niejednokrotnie pojawia się niestrawność i stale podniesiona temperatura ciała. Choroba szpitalna może oddziaływać na dalszy rozwój dziecka i jego przyszłe życie. Z czasem u takiego malucha zauważa się spowolnienie rozwoju psychomotorycznego i schorzenia w dziedzinie interakcji z otoczeniem. U osoby, jaka w czasie noworodkowym bądź niemowlęcym przeszła poprzez depresję anaklityczną może pojawić się uszkodzenie możliwości budowania relacji uczuciowej z innym człowiekiem w dorosłym życiu. Dodatkowo dochodzi do podniesienia zagrożenia rozwoju schorzeń emocjonalnych w przyszłości, np. w formie schorzeń lękowych lub pełnoobjawowej depresji.
Separacja a dziecięca depresja
Zagrożenie pojawienia się depresji anaklitycznej u niemowląt wiąże się ściśle z naturalnym rozwojem umysłowym dziecka. Poprzez blisko pół roku od urodzin dziecka dziecko oraz mama tworzą charakterystyczny system symbiotyczny. Maluch jest uzależniony od mamy. Jego poziom spełnienia potrzeb i właściwe działanie opiera się na gotowości kobiety do realizowania się w roli mamy. Po upływie blisko 6 miesięcy pojawia się mechanizm emocjonalnego oddzielania się dziecka od mamy, choć stale stanowi ona socjalne lusterko dla dziecka. Jest to tzw. czas separacji-indywiduacji, kształtowania się zrębów osobowości oraz definiowania własnego „Ja”. Mama musi pozwalać na kolejne usamodzielnianie się dziecka, ponieważ bycie nadopiekuńczym rodzicem może tworzyć w dojrzalszym wieku różnorodne kłopoty psychiczne u dziecka, np. strach separacyjny. Naturalne jest, iż w okresie tworzenia się niezależnej tożsamości u dziecka może pojawić się skłonność do płaczu, pogorszenie się apetytu lub nerwowość.
Jak pokonać depresję anaklityczną u dziecka?
W depresji anaklitycznej lekarstwem jest to, czego dzieciom brakuje. Najcześciej kontakt z mamą bądź z kimś, kto ową mamę będzie zastępował. Co interesujące, badacze zajmujący się depresją anaklityczną dostrzegli, iż kłopot tenże rzadziej występuje w gorzej zaopatrzonych szpitalach, w jakich np. brakuje inkubatorów. Uzasadnieniem takiej sytuacji miałoby być to, iż w takich instytucjach dzieci mają przeważnie kontakt z zajmującymi się nimi pielęgniarkami (jakie w tenże sposób poniekąd zastępują im kontakt, jaki codziennie zapewniałaby im ich mama). Jeśli dziecko, u którego wystąpił hospitalizm (np. na skutek długotrwałego przebywania w szpitalu), powróci pod opiekę mamy, to symptomy depresji anaklitycznej mogą u niego zanikać chociażby zaraz po paru tygodniach. Zdecydowanie gorzej jest u pozostałych dzieci, np. u opuszczonych oraz umieszczonych w domu dziecka. W ekstremalnych wypadkach dochodzić może chociażby do zgonu takiego dziecka. U pozostałych chorych z chorobą szpitalną kłopot doprowadzić może do komplikacji, jakie będą występowały poprzez całe życia chorego.
Jak leczyć depresję anaklityczną?
Depresja anaklityczna u noworodków oraz niemowląt nie jest poddawana leczeniu farmakologicznemu. Efektywną terapią dolegliwości szpitalnej jest przywrócenie kontaktu z mamą bądź pojawienie się odpowiednika mamy, więc niani. Symptomy występujące u dziecka mogą rozpocząć zanikać zaraz po paru tygodniach. W zdecydowanie trudniejszej sytuacji znajdują się dzieci umieszczone w domach dziecka. U nich brak kontaktu z osobą zastępującą mu mamę może być zdecydowanie większy. W ekstremalnych wypadkach może dojść chociażby do śmierci niemowlęcia z depresją anaklityczną.
