Zaburzenia reaktywne są rzadkim, ale poważnym stanem, w którym niemowlę lub małe dziecko nie ustanawia zdrowych więzi z rodzicami lub opiekunami. Zaburzenia reaktywne mogą się rozwinąć, jeśli podstawowe potrzeby dziecka w zakresie komfortu, uczucia i wychowania nie zostaną zaspokojone, a kochające, opiekuńcze i stabilne więzi z innymi nie zostaną ustanowione.
W przypadku leczenia dzieci z reaktywnymi zaburzeniami mogą rozwijać bardziej stabilne i zdrowe relacje z opiekunami i innymi osobami. Leczenie zaburzeń reaktywnych obejmuje poradnictwo psychologiczne, edukację dla rodziców lub opiekunów, uczenie się pozytywnych interakcji z dziećmi i opiekunami oraz tworzenie stabilnego środowiska wychowawczego.
Przyczyny
Stabilne i pielęgnujące środowisko jest niezbędne dla rozwoju niemowlęcia lub małego dziecka. Oprócz spełnienia podstawowych potrzeb fizycznych i bezpieczeństwa, takich jak karmienie, zmiana pieluchy i bycie w bezpiecznym środowisku, dzieci potrzebują również stałego kontaktu emocjonalnego, aby pomóc im regulować własne emocje. Kontakt emocjonalny składa się z ludzkiego dotyku i interakcji, takich jak nawiązywanie kontaktu wzrokowego, odzwierciedlanie emocji dziecka w mimice twarzy dziecka.
Małe dziecko może być narażone na ryzyko rozwoju zaburzeń reaktywnych, gdy otrzyma niewystarczającą opiekę i nie będzie żadnej emocjonalnej reakcji ze strony opiekunów. Może to obejmować:
- Nieotrzymywanie pociechy, uczucia i odpowiedniej stymulacji od opiekunów
- Brak stabilnych relacji z powodu wielokrotnej zmiany głównego opiekuna
Przykłady takich środowisk mogą obejmować:
- Życie w domu dziecka
- Częste zmieniany domów zastępczych
- Posiadanie rodziców z problemami ze zdrowiem psychicznym lub nadużywaniem substancji
- Oddzielenie się od opiekunów z powodu choroby lub innych przyczyn
- Posiadanie nastoletnich rodziców
- Posiadanie opiekuna niepełnosprawnego intelektualnie
Czynniki ryzyka zaburzeń reaktywnych
Ryzyko rozwoju zaburzeń reaktywnych spowodowanych poważnym zaniedbaniem społecznym i emocjonalnym lub brakiem możliwości rozwoju stabilnych przywiązań może wzrosnąć u dzieci, które na przykład:
- Mieszkają w domu dziecka lub innej instytucji
- Często zmieniaj domy zastępcze lub opiekunów
- Mają rodziców, którzy mają poważne problemy ze zdrowiem psychicznym, zachowania przestępcze lub nadużywanie substancji psychoaktywnych, które utrudniają ich rodzicielstwo
- Doświadczają przedłużonego oddzielenia od rodziców lub innych opiekunów z powodu hospitalizacji
Jednak większość dzieci, które są poważnie zaniedbane, nie rozwija zaburzeń reaktywnych.
Diagnoza zaburzeń reaktywnych
Rodzice lub opiekunowie często po raz pierwszy przedstawiają swoje problemy pediatrze dziecka, gdy zauważą, że dziecko nie rozwija się prawidłowo. Dzieci mogą nie uzyskać odpowiedniej masy ciała lub mogą ciężką kolkę. Nie są tak wrażliwi jak ich rówieśnicy. Są bardzo niezdecydowani w sytuacjach społecznych i nie reagują, gdy opiekunowie próbują ich pocieszyć.
Aby u danego dziecka zdiagnozowano zaburzenia reaktywne, musi ono spełnić kilka kryteriów oprócz wymienionych powyżej objawów. Nie mogą mieć diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu. Objawy muszą pojawić się również po 9 miesiącu życia i zanim dziecko skończy 5 lat. Objawy muszą również występować przez co najmniej rok.
Jeśli uważasz, że dziecko może spełnić niektóre kryteria zaburzeń reaktywnych, przedstaw swoje obawy swojemu pediatrze. Można przeprowadzić badanie fizyczne, aby ustalić, czy nastąpiło zaniedbanie fizyczne. Prawdopodobnie skieruje cię do specjalisty zdrowia psychicznego, który może ocenić, wykluczyć inne możliwe przyczyny i zalecić opcje leczenia.
Dzieci z zaburzeniami reaktywnymi mogą być również zdiagnozowane z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). A także zespołem stresu pourazowego, zaburzeniem opozycyjnym, fobią specyficzną lub innymi diagnozami psychiatrycznymi.
Komplikacje
Bez leczenia zaburzenie reaktywne może trwać przez kilka lat i może mieć konsekwencje na całe życie. Badania sugerują, że niektóre dzieci i nastolatki z reaktywnymi zaburzeniami przywiązania mogą wykazywać bezduszne. A także pozbawione emocji cechy, które mogą obejmować problemy z zachowaniem i okrucieństwo wobec ludzi lub zwierząt. Konieczne są jednak dalsze badania, aby ustalić, czy problemy u starszych dzieci i dorosłych są związane z doświadczeniami zaburzeń reaktywnych we wczesnym dzieciństwie.
Zapobieganie
Chociaż nie wiadomo z całą pewnością, czy można zapobiec zaburzeniom reaktywnym, mogą istnieć sposoby na zmniejszenie ryzyka ich rozwoju. Niemowlęta i małe dzieci potrzebują stabilnego, opiekuńczego środowiska, a ich podstawowe potrzeby emocjonalne i fizyczne muszą być konsekwentnie spełnione. Pomocne mogą być następujące sugestie dotyczące rodzicielstwa.
Bierz udział w zajęciach lub wolontariacie z dziećmi, jeśli brakuje ci doświadczenia lub umiejętności z dziećmi lub dziećmi. Pomoże ci to nauczyć się interakcji w opiekuńczy sposób.
- Aktywnie angażuj się z dzieckiem , bawiąc się, rozmawiając z nim, nawiązując kontakt wzrokowy i uśmiechając się.
- Naucz się interpretować sygnały swojego dziecka, takie jak różne rodzaje krzyków, aby szybko i skutecznie zaspokoić jego potrzeby.
- Zapewnij ciepłą, pielęgnującą interakcję z dzieckiem, na przykład podczas karmienia, kąpieli lub zmiany pieluch.
- Zaoferuj zarówno werbalne, jak i niewerbalne odpowiedzi na uczucia dziecka poprzez dotyk, mimikę i ton głosu.
