Choroba wysokościowa to kłopot dotyczący ludzi kochających wyzwania oraz ogromne wrażenia w formie wspinaczek wysokogórskich. Choroba wysokościowa, a zatem AMS, może dotknąć każdego, kto przejdzie wysokość 2500 metrów. Przyczyny są różnorodne oraz zależą także od osobistych zdolności organizmu. Pierwsze objawy mogą nastąpić po blisko czterech godzinach przebywania na konkretnej wysokości oraz gdy mają nastąpić, to nastąpią w okresie nie dłuższym aniżeli jedna doba.
Choroba wysokościowa – przyczyny
Przyczyna rozwijania się HACE nie jest do końca zbadana. W reakcji na niedotlenienie podnosi się dopływ krwi do mózgu (aby podtrzymać dostawy tlenu na właściwym poziomie). W wypadku kiedy naczynia mózgowe są zniszczone (mogą „przeciekać”), natomiast przepływ poprzez nie wzmożony, może to skutkować HACE. Funkcję w ciągu HACE mogą także odgrywać schorzenia hormonalne. Żadna z teorii, jak na razie, nie tłumaczy w całości występowania HACE. Bycie aktywnym fizycznie, przygotowanie wytrzymałościowe, wcześniejsze pobyty na ogromnych wysokościach nie zabezpieczają przed rozwinięciem się AMS.
Symptomy
Im wyżej się znajdujemy, tymże niższe staje się ciśnienie powietrza oraz jeszcze trudniej nam oddychać – wówczas choroba wysokościowa przyjmuje na sile. Kiedy w ludzkim organizmie spada poziom tlenu, aby zachować jego stabilność, serca oraz płuca rozpoczynają funkcjonować jeszcze szybciej. Przyspiesza także krążenie krwi, w ciele pojawia się jeszcze więcej dwutlenku węgla. W rezultacie choroba wysokościowa doprowadza do schorzenia stabilności, i w najgroźniejszym wypadku do obrzęku płuc bądź mózgu, zawału serca oraz zagrożenia życia.
Obrzęk płuc wywoływany chorobą wysokościową okazuje się następująco: kaszel z czerwoną wydzieliną, sine wargi, duszność oraz ból w klatce piersiowej, zaburzony wzrok, kłopoty z ruchem. Z kolei zapalenie opon mózgowych można stwierdzić po: ogromnym bólu głowy, ospałości, podkrwionych oczach, schorzeniach ruchu oraz stabilności, kłopotach z mówieniem, paraliżem kończyn. U wielu osób choroba wysokościowa okazuje się zwykle kiepskim nastawieniem, więc smutkiem oraz zawrotami głowy, gorączką, mdłościami, nudnościami, dusznościami. Nie należy owego ignorować.
Choroba wysokościowa – leczenie
U każdego kto w przeciągu doby pokonał więcej aniżeli 1800 m oraz tam jest, należy spodziewać się wystąpienia objawów choroby wysokościowej. Kiedy wystąpią symptomy zakazane jest wspinanie się wyżej. W wypadku stałego pogarszania nastawienia należy kierować się w dół. Leczenie winno opierać się na zmniejszeniu aktywności ruchowej, zaprzestania zwiększania wysokości poprzez co najmniej 24 godziny oraz potencjalne stosowanie pastylek przeciwbólowych. Kiedy kiepskie nastawienie nie ustąpi należy zejść niżej. Obrzęk płuc oraz umysłu potrzebuje szybkiej pomocy medycznej, ze względu na niebezpieczeństwo życia. Podczas oczekiwania na ratowników należy znieść cierpiącego na niższą wysokość oraz w miarę możliwości podać tlen, acetazolamid bądź nifedypinę.
Poparzenie słoneczne w górach
Poparzenia słoneczne mogą pojawić się na rozmaitych wysokościach oraz każdy jest na nie narażony. Ważną funkcję gra tu rodzaj skóry, jaki mamy (jasna lub ciemna karnacja) i jak długo na słońcu byliśmy. Osoby niedostosowane do przebywania na słońcu są narażone najbardziej. Należałoby pamiętać o kosmetykach z filtrem, aerolozach i szminkach osłonowych. Poparzenie okazuje się przeważnie jako świerzbienie, mrowienie, zaczerwienienie oraz napięcie skóry.
Z czasem skóra może się łuszczyć, i chociażby mogą pojawić się na niej niezwykle nieprzyjemne odciski. W poniektórych wypadkach pojawiają się symptomy grypopodobne: podniesiona temperatura, apatia, apatia lub ból głowy. Leczenie poparzeń słonecznych polega zwłaszcza na stosowaniu kosmetyków oraz aerozoli kojących symptomy poparzeń. Nie należy nigdy przyjmować środków farmakologicznych i maści, po których nie można wychodzić na słońce ze względu na możliwość wystąpienia odczynu, np. tetracykliny. Bardzo istotna jest ochrona oczu przed światłem słonecznym. W tymże celu należy wykorzystywać tylko okulary mające właściwe atesty.
Choroba wysokościowa: prewencja
Choroby wysokościowej na ekstremalnych wysokościach – ponad 5800 m n.p.m. właściwie nie da się uniknąć. W wypadku mniejszych wysokości można zdecydowanie zminimalizować jej dolegliwość, i czasem wręcz zapobiec pojawieniu się symptomów. Przed każdym wejściem na wysokości – ponad 2500 m n.p.m., i szczególnie przy ekstremalnie dużej wysokości przygotowanie jest potrzebne. Może zagwarantować ono nie jedynie większy komfort, lecz niejednokrotnie wręcz przeżycie w górach. Właściwa ochrona poza oczywistym przygotowaniem fizycznym do wyprawy, opiera się na aklimatyzacji.
Aklimatyzacji jaką gwarantuje stopniowe, rozłożone w okresie zwiększanie wysokości (do 1000 m na dzień). A także właściwe spożywanie płynów izotonicznych (ponad 3 l na dzień). Unikanie picia alkoholu i konsumpcja pokarmów o ogromnej ilości węglowodanów. Dodatkowo należy unikać bezpośredniego przemieszczania się z nizin powyżej 2750 m n.p.m., i przed wyjściem w góry należy spędzić chociaż jedną noc na wielkości 2000-2500 m n.p.m.
