Chmiel zwyczajny jest byliną z rodziny konopiowatych. W Polsce rośnie dziko w wilgotnych zaroślach. Możliwa jest uprawa do potrzeb przemysłu farmaceutycznego i piwowarskiego. Posiada bardzo szerokie zastosowanie a surowcem leczniczym są szyszki chmielu, czyli owocostany chmielu. Zaleca się zbiór w pogodne sierpniowe dni, kiedy są zielonożółte.
Chmiel zwyczajny – zastosowanie
Chmiel zwyczajny posiada bardzo szerokie zastosowanie, głównie ze względu na swój niepowtarzalny skład. Zioło jest bogate w liczne substancje goryczkowe, olejki chmielowe, garbniki, białko, związki mineralne.
W ogrodzie najczęściej znajduje zastosowanie jako roślina osłonowa, dlatego jest to główna przyczyna sadzenia go w dużych ogrodach. 
Pędy nie przytrzymują się same lecz wspinają się po wszelkiego rodzaju podporach (np. drutach, tyczkach, palach…). Dzięki bujnemu wzrostowi, chmiel w ciągu paru tygodni może pokryć: ogrodzenia, drzewa, altanki, łuki, pergole lub inne podpory czy niskie budowle. Ponieważ jest dosyć ekspansywny i wytwarza podziemne rozłogi, nie powinien być sadzony w małych ogrodach oraz w pobliżu cennych roślin.
Chmiel zwyczajny – właściwości lecznicze
Ekstrakt z szyszek chmielu ma właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze. Szyszki chmielowe oraz zawarta na ich lupulina utrudniają przenoszenie bodźców do ośrodkowego układu nerwowego. Hamują nieco działanie kory mózgowej, wywierają działanie uspokajające, zwłaszcza na sferę płciową.
Jednocześnie chmiel zawiera związki o działaniu estrogennym, które przenikając przez skórę mogą powodować zaburzenia cyklu miesiączkowego kobiet zbierających owocostany, a także reakcje alergiczne skóry. Działanie estrogenne wykorzystuje się w celu hamowania pobudzenia płciowego, a także u kobiet w okresie klimakterium. Wyciągi z chmielu zmniejszają uderzenia ciepła towarzyszące temu okresowi. Działanie estrogenne szyszek chmielu jest ciągle kontrowersyjne i wymaga dalszych badań.
Zarówno szyszki chmielu, jak i lupulina mają działanie uspokajające, dlatego są polecane osobom żyjącym w ciągłym stresie, wyczerpanym nerwowo, mającym trudności z zasypaniem. Gorycze zawarte w chmielu pobudzają wydzielanie śliny i soku żołądkowego, ułatwiają trawienie i przyswajanie pokarmów. W związku z tym chmiel można stosować także przy problemach żołądkowych. Ze względu na swoje właściwości bakteriostatyczne zalecany jest również jako środek pomocniczy w leczeniu zakażeń bakteryjnych.
Chmiel jest lekiem
Leki roślinne o działaniu uspokajającym zajmują szczególne miejsce w leczeniu nerwic u dzieci i młodzieży – ze względu ich łagodne, ale skuteczne działanie pozbawione wielu działań niepożądanych w porównaniu z lekami syntetycznymi.
Substancje zawarte w chmielu takie jak mogą zapobiec chorobom nowotworowym, zwłaszcza tym, których rozwój zależy od poziomu estrogenu w organizmie (m.in. raka śluzówki macicy, sutka, prostaty i okrężnicy).
Istnieje bardzo dużo różnych zastosowań chmielu. Szyszki są stosowane w stanach zmęczenia i wyczerpania nerwowego. W związanych z tym trudnościach w zasypianiu, przy nadpobudliwości nerwowej i płciowej. Chmiel jest często stosowany wraz z korzeniem kozłka czy liściem melisy, które wykazują również działanie uspokajające. Humulus lupulus, ze względu na zawartości substancji gorzkich, wzmaga wydzielanie soku żołądkowego, a także pobudza łaknienie. Dlatego też chmiel zalecany jest w nerwicach żołądkowo-jelitowych i zaburzeniach trawiennych.
Chmiel zwyczajny posiada zarówno właściwości wewnętrzne oraz zewnętrzne. Wśród tych pierwszych najczęściej wskazuje się na zastosowanie w stanach anemii, blednica, brak łaknienia ( zwłaszcza u dzieci), dna, dermatozy (egzemy, półpasiec, liszajec), nerwowość i bezsenność, niestrawność i zaburzenia trawienia, pasożyty jelitowe, pobudliwość seksualna, skorfuloza, szkorbut, upławy białe, zapalenie węzłów chłonnych, gorączka wiosenna i jesienna, kamica nerkowa, limfatyzm, puchlina wodna, obrzęki, nieżyt jelitowy, podniecenie, moczenie mimowolne.
Zewnętrznie możliwe jest zastosowanie w bólach reumatycznych, zapaleniach korzonków nerwowych, nowotworach zewnętrznych, wrzodach, zapaleniach korzonków nerwowych, stanach zapalnych skóry, czyrakach, trudno gojących się ranach.
Chmiel zwyczajny – sposób użycia
Chmiel zwyczajny – NAPAR
Przepis; należy nasypać grubą warstwę pociętych szyszek, zalać wrzątkiem, lekko odcisnąć, a po ostudzeniu przyłożyć na chore miejsce. Zalecane w szczególności na wrzody oraz hemoroidy.
Chmiel zwyczajny – Napar uspakajający
Przepis; należy zmieszać po 30 g szyszek chmielu, ziela dziurawca i korzenia kozłka oraz po 20 g liści mięty i ziela serdecznika lub liści melisy. Zalać 2 łyżeczki tej mieszanki 2,5 szklanki wrzątku, pozostawić na pół godziny na parze pod przykryciem, odstawić na 10 minut i przecedzić do termosu. Pić 2/3 szklanki dwa razy dziennie po jedzeniu przy bezsenności wywołanej przez nerwice narządowe oraz w ogólnym pobudzeniu nerwowym i uczuciu niepokoju.
Chmiel zwyczajny – NAPAR W NADPOBUDLIWOŚCI SEKSUALNEJ
Przepis; należy do butelki jasnego piwa wsypać po łyżeczce szyszek chmielowych i liści mięty, pozostawić na 12 godzin i przecedzić. Pić od ½ szklanki do całej butelki, zależnie od wieku i stopnia nasilenia nadpobudliwości (zalecane dla kobiet i mężczyzn), również w zmazach nocnych, przy skłonnościach do onanizmu i bezsenności na tle erotycznym.
