Zespół bólowy miednicy mniejszej – ból w okolicy miednicy niezwiązany z miesiączka, który zaburza normalne funkcjonowanie i wymaga interwencji środków farmakologicznych może świadczyć o wystąpieniu zespołu miednicy mniejszej. Często występuje on u osób aktywnych seksualnie i współistnieje z niepłodnością. Zespół bólowy miednicy mniejszej jest najczęstszą przyczyną wizyt u ginekologa. Co ciekawe zespól bólu występuje nie tylko u kobiet, w szczególności w towarzystwie zapalenia prostaty.
CPP czyli zespół bólowy miednicy mniejszej od angielskiego chronic pelvic pain
CPP to szereg objawów bólowych zlokalizowanych w obrębie miednicy mniejszej, przedniej ściany brzucha i okolicy krzyżowej pleców. By mówić o zespole objawy muszą występować przez kilka miesięcy. Ból ten jest trudny do pogodzenia z życiem codziennym i uśmierzenia przez ogólnodostępne środki przeciwbólowe. Jego występowanie może powodować depresję.
Przyczyny i objawy
Przyczyny występowania bólu nie są do końca znane i jednoznaczne, najczęściej są to złożone przyczyny wynikające z patologii ginekologicznych. Najczęściej powodem bólu jest endometrioza (70% pacjentek). Ból przewlekły prowadzić może do pochwicy i dyspareunii. Często CPP występuje u kobiet, które wcześniej doznały chirurgicznej ingerencji w obszarze miednicy mniejszej.
Związany jest z bliznami i zrostami, polipami, czy też mięśniakami macicy. Powodem wystąpienia zespołu bólowego może być tez niewłaściwie założona wkładka domaciczna lub chlamydiowe zapalenie błony śluzowej macicy. Z uwagi na fakt iż w miednicy znajdują się narządy należące do różnych układów – pokarmowego, płciowego, moczowego, kostno-mięśniowego przyczyn może być wiele i mogą być złożone, zależne.
Wśród przyczyn CPP wymienia się również zespół jelita drażliwego, zaparcia, zapalenie pęcherza moczowego, jak też zmiany w kręgosłupie. Jedną z przyczyn CPP może być też cesarskie cięcie. Co więcej zespół bólowy może mieć podłoże psychiczne w postaci stresu, depresji, stanów lękowych, zaburzeń snu czy wykorzystywania seksualnego.
Złożoność diagnostyki
Ze względu na umiejscowienie bólu diagnostyka jest złożona, poza wywiadem z pacjentem i badaniem ginekologicznym zalecana jest ultrasonografia przezpochwowa oraz badania bakteriologiczne. Wykluczając inne schorzenia pacjenta poddaje się pacjenta też laparoskopii oraz rezonansowi magnetycznemu. Wskazanym badaniem diagnostycznym jest laparoskopowe mapowanie bólu, jest ono wykonywane w miejscowym znieczuleniu i wykazuje dużą skuteczność w lokalizacji i rozpoznaniu bólu.
Leczenie CPP
Leczenie zespołu bólowego miednicy mniejszej bazuje na środkach farmakologicznych, a w trudnych przypadkach także interwencji chirurgicznej. Metody leczenia są współzależne z etiologią CPP. Leki jakie są stosowane to między innymi przeciwbólowe niesteroidowe leki przeciwzapalne lub opioidy i hormony. Skuteczność wykazują także środki antykoncepcyjne, antybiotyki i antydepresanty.
Współistniejące problemy
Często przy CPP (Zespół bólowy miednicy mniejszej) diagnozuje się również zespół jelita drażliwego bądź śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Warto przyjrzeć się bliżej tym schorzeniom. W przypadku jelita drażliwego ból potęgowany jest przez upośledzenie rytmu wypróżnień. To częsta przypadłość osób między 20tym a 40tym rokiem życia. Podatne są na tę przypadłość osoby eksponowane na stres. W leczeniu stosuje się leczenie głównie objawowe zmierzające do ograniczenia zaparć i biegunek oraz bólu brzucha. Pomagają leki rozkurczowe, probiotyki, czasem antybiotyki.
Ważna jest również dieta eliminująca pokarmy nasilające objawy bólowe. Jeśli chodzi o śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego to chorym doskwiera częste oddawanie moczu oraz kurcze pęcherza. Dolegliwości te nasila współżycie seksualne. Zaleca się unikanie napojów potęgujących ból oraz leki przeciwhistaminowe oraz przeciwpadaczkowe. Dla poprawy jakości życia pacjentów cierpiących na CPP i współistniejące choroby zaleca się udział w terapii psychologicznej.
