Konitrut błotny (Gratiola officinalis) to roślina rosnąca w Azji Zachodniej oraz Europie. Występuje również w Ameryce i Australii, aczkolwiek została tam zawieziona. Ceni sobie glebę wilgotną oraz słoneczne stanowisko. W Polsce konitrut błotny występuje rzadko, należy do rodziny trędownikowatych.
Konitrut błotny – pokrój i cechy charakterystyczne
Konitrut błotny jest niewielką rośliną sięgającą między 30 a 60 cm wzrostu. Cechą charakterystyczną są wypukłe wydrążone łodygi. Liście konitrutu są napięte oraz mięsiste, lekko piłkowane. Roślina kwitnie na biało z purpurowymi żyłkami. Korona kwiatu jest pasiasta jasnofioletowa. Owoce rośliny są spiczaste i jajowate o kształcie kapsułek. Kwitnie od czerwca do sierpnia kwiatami obupłciowe.
Konitrut preferuje gleby zasadowe i wilgotną ziemię. Przeważnie porasta bagna, rowy i brzegi rzek. Surowcem zielarskim są korzenie rośliny oraz liście. Jako zioło znajduje szerokie zastosowanie w medycynie naturalnej pomagając w rozmaitych dolegliwościach, chroniąc organizm.
Składniki odżywcze rośliny
Konitrut błotny zawiera glikozydy, o działaniu pobudzającym jak gratiolin, gratiogenina, a także olejki eteryczne i garbniki. Roślina jest gorzka, ostra i działa moczopędnie. Zioło stymuluje serce jak również macicę. Ponadto wykazuje silne właściwości przeczyszczające. Jest rośliną należącą do tej samej rodziny co naparstnica purpurowa. Podobnie jak naparstnica jest toksyczna i działa trująco na organizm, jeżeli podana zostanie w złej dawce. Jej właściwości znane były w okresie średniowiecza, dzięki czemu nosiła nazwę Gratia Dea, co oznacza roślinę łaski Bożej.
Niegdyś używano konitrutu błotnego w celu leczenia zaparć. Z uwagi na toksyczność rośliny zdarzało się wiele przypadków śmiertelnych i z czasem zaniechano stosowania konitrutu w ziołolecznictwie. Badania wskazują, iż roślina wykazuje działanie rozszerzające naczynia krwionośne, antybakteryjne, przeciwzapalne oraz antyalergiczne. Zioło stosuje się w farmakologii jako stymulator serca.
Poza tą właściwością zioło leczy powiększoną śledzionę, jelita oraz niektóre ze schorzeń wątroby, między innymi żółtaczki. Ekstrakt z konitrutu błotnego stosuje się zewnętrznie w terapii hemoroidów oraz choroby skóry. Obecnie zioło to jest używane rzadko i pod ścisła kontrolą, bowiem powodować może szereg niepożądanych skutków ubocznych. Wciąż konitrut błotny jest polecany na choroby układu nerwowego.
Pomoc w leczeniu
Konitrut błotny doskonale spisuje się w leczeniu dny moczanowej oraz obrzęku zapalnego. Ponadto leczy również rwę kulszową, wrzody oraz pasożyty, robaki i przewlekłe wypryski wraz ze świądem. Wyciąg z konitrutu stosuje się w produkcji maści i kremów do leczenia trądziku. Roślina w połączeniu z innymi składnikami działa hamując rakotwórcze komórki.
Często roślinę stosuje się przy urazach głowy, bowiem redukuje ona ciśnienie śródczaszkowe. Warto pamiętać iż poza wymienionymi korzeń oraz kwitnące ziele ma działanie wzmacniające, pozytywnie wzmacnia serce, gwałtownie przeczyszcza i działa moczopędnie. Stosuje się ziele w walce z pasożytami jak też z rzeżączkę. Jest tez środkiem pobudzającym miesiączkowanie.
Uwaga!
Konitrut jest roślina trującą i potrafi zabić stosowany w nieodpowiedniej dawce. Roślina winna być używana wyłącznie po konsultacji z zielarzem i dopasowaniu dawki pod konkretny przypadek. Bezwzględnie nie powinno się stosować go samodzielnie.
