Przetoka pęcherzowo-pochwowa jest popularną dolegliwością dziewcząt, zwłaszcza występująca w krajach rozwijających się. Objawia się nietrzymaniem moczu oraz dyskomfortem połączonym z nieprzyjemnym zapachem z pochwy. Problem rozpoznaje się na podstawie obserwacji objawów klinicznych.
Przetoka pęcherzowo-pochwowa
Problem przetoki pęcherzowo-pochwowej dotyka coraz więcej kobiet. Leczenie dolegliwości polega na zabiegach chirurgicznych cyklicznie powtarzanych i obserwacji pacjentki. Powikłaniem po zabiegu jest nawrót przetoki. Przetokę klasyfikuje się na wiele sposobów. Proste przetoki mają rozmiar mniejszy lub równy pół centymetra, skręcone zaś obejmują uprzednio uszkodzone przetoki i mają różną wielkość do 2,5 centymetrów. Skręcone przetoki powstają głównie w wyniku przewlekłej choroby lub radioterapii.
Przyczyny występowania
Przyczyny występowania przetoki są różnorodne, można je podzielić na nabyte jak i wrodzone. Nabyte mogą mieć podłoże położnicze, chirurgiczne, złośliwe a także promieniowania. Najczęściej powodem przetoki jest nadmierny wysiłek fizyczny, praca oraz trudny, skomplikowany poród. Zwykle przetoka powstaje w konsekwencji urazu pola jaki spowodowało uderzenie głowy płodu. Wrodzone przyczyny wynikają z wad układu moczowo-płciowego.
Najczęściej jednak przetoka ma podłoże ginekologiczne, zwłaszcza gdy podczas zabiegu chirurgicznego uszkodzeniu uległ pęcherz moczowy lub dolny odcinek dróg moczowych. Zaledwie 3 do 5 procent przetok wynika za złośliwych nowotworów (raka szyjki macicy, raka trzonu macicy lub raka pochwy). Powodem przetoki może być również przemoc, ciało obce w pochwie, zabieg laserowy itp.
Objawy i diagnoza przetoki
Objawem przetoki pęcherzowo-pochwowej są dreszcze oraz gorączka, a także bóle barkowe i ogólne złe samopoczucie. Objawy są konsekwencją zastoinowej niewydolności nerek i niedrożności moczowodów. Zdarza się także iż dochodzi do ekstrakcji moczu na przestrzeń otrzewnową. Ostry stan przetoki diagnozuje się po wystąpieniu krwiomoczu. Kluczowa jest diagnostyka przedoperacyjna, dzięki której można uniknąć występowania przetoki pęcherzowo-pochwowej.
Zwykłe przetoki pojawiają się siódmego do dwunastego dnia od zabiegu chirurgicznego. Dokonuje się ich rozpoznania poprzez rozcieńczony roztwór błękitu metylowego. Jeżeli pacjentka zgłasza nietrzymanie moczu wykonuje się tak zwany test tamponowy który polega na założeniu tamponu nasączonego roztworem. Pomocna w diagnozie jest cystoskopia. Duże znaczenie ma tez badanie fizykalne. Przetoka bez wątpienia wymaga obserwacji i monitorowania zmian w jej obszarze.
Leczenie
Leczenie przetoki winno być natychmiastowe. Ponadto wskazana jest dbałość o sanitarna ochronę. W co dziesiątym przypadku przetoka zamyka się samoistnie w ciągu miesiąca do dwóch cewnikowania oraz przyjmowania stosownych leków. Dotyczy to przetoki o niewielkiej średnicy, pod warunkiem, iż jest wcześnie wykryta.
Jeżeli diagnoza zostanie postawiona późno leczy się przetokę poprzez elektrokoagulację warstwy śluzówki oraz cewnikowanie w okresie od 2 do 4 tygodni. Pomocniczym środkiem w terapii jest uszczelniacz fibrynowy, który wstrzykuje się do przetoki. Dodatkowym uszczelnieniem może być kolagen. Niestety nie zawsze takie podejście jest skuteczne, czasem nie da się obejść bez korekty chirurgicznej.
