Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a (zespół WPW) to grupa dolegliwości wynikających z zaburzeń w pracy serca. Są one konsekwencją tzw. drogi dodatkowej, jaka występuje w sercu i objawia się błędnym rozchodzeniem się impulsów elektrycznych. Zespół WPW jest zespołem tzw. preekscytacji.
Na czym poleca Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a
Choroba, a raczej zaburzenie dotyczy przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu. W zdrowym ciele impuls pobudza komórki mięśniowe i wywołuje skurcz, który jest generowany przez węzeł zatokowy. Skurcz ten rozchodzi się przez przedsionki stymulując prace organu, dociera do węzła przedsionkowo-komorowego, i jest przekazywany do komór.
W węźle impuls jest synchronizowany zapewniając sercu prawidłowe funkcjonowanie. W przypadku zespołu preekscytacji występuje dodatkowa droga między przedsionkami a komorami, co zaburza pracę serca, gdyż impuls nie ulega synchronizacji i zmniejsza efektywność serca. Zmienia się rytm serca i destabilizuje jego praca. Najczęściej rytm serca jest przyspieszony w wyniku błędu impulsu elektrycznego.
Tachyarytmia jest typowym objawem zespołu WPW. Drogę impulsu elektrycznego w sercu obrazuje EKG, które stanowi podstawowe badanie diagnostyczne w tych schorzeniu. Dokładniejszym jest badanie elektrofizjologiczne, jednak stosowane rzadziej z uwagi na konieczność umieszczenia odbiornika w sercu.
Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a – objawy zespołu WPW
Objawy zaburzeń pracy serca opartych na błędnym rozprzestrzenianiu się impulsu elektrycznego obserwuje się już u dzieci. Tzw. droga dodatkowa to wada wrodzona. Objawem jej istnienia są napady kołatania serca, przyspieszenia bicia serca oraz omdlenia. Nieleczony zespół WPW prowadzi do przewlekłej niewydolności serca, migotania komór, przedsionków.
Leczenie drogi dodatkowej
Leczenie zespołu WPW to leczenie doraźne oraz przewlekłe. By przerwać napad WPW należy pobudzić nerw błędny, który zwalnia prace serca. Wykonuje się to poprzez masaż zatoki tętnicy szyjnej lub okład z lodu na twarz. Skuteczne jest tez sprowokowanie wymiotów. Z leków farmaceutycznych stosuje się beta-blokery i blokery kanałów wapniowych. Natomiast leczenie przewlekłe obejmuje strategię zachowawczą, między innymi poprzez beta-blokery, amiodaron, propafenon.
Niestety leczenie to nie prowadzi do wyleczenia a bardziej jest leczeniem zapobiegawczym arytmii serca. Jedyna metodą skuteczną jest leczenie inwazyjne oparte o zabieg operacyjny. Przezskórna ablacja drogi dodatkowej pozwala uwolnić się od zespołu WPW.
Ablację drogi dodatkowej realizuje się przez nacięcie żyły udowej i zniszczenie prądem drogi dodatkowej. Nie jest to zabieg ryzykowny zwłaszcza iż korzyści są obiecujące. Może być to również leczenie pierwszego wyboru. Przeprowadza się ten zabieg tez u pacjentów z zespołem WPW bezobjawowym, zwłaszcza kiedy leczenie farmakologiczne zawodzi, a stan pacjenta stwarza zagrożenie życia.
