Leczenie nadżerki – Nadżerka – wiele kobiet które słyszą diagnozę lekarską zastanawiają się co to takiego? Skąd się pojawia? Czego jest konsekwencją. Otóż aby odpowiedzieć sobie na te pytania warto jest zapoznać się z anatomią kobiecych narządów. Szyjkę macicy pokrywają dwa rodzaje nabłonka. W badaniu ginekologicznym widoczna jest zewnętrzna część szyjki tak zwana pochwowa. Pokryta jest ona nabłonkiem który charakteryzuje wielowarstwowość, jednocześnie pełni on w organizmie kobiety funkcję ochronną, ponieważ pozwala on zabezpieczać przed mechanicznymi urazami tkanek leżących głębiej, stanowi jednocześnie pierwszą linię obrony przed bakteriami i pierwotniakami czy zakażeniami wirusowymi.
Niewidoczny zazwyczaj kanał szyjki macicy jest wyścielony produkującym śluz nabłonkiem. Niekiedy nabłonek gruczołowy pokrywa mniejszy lub większy obszar szyjki macicy wokół jej ujścia zewnętrznego. W sytuacji, gdy nabłonek płaski zaczyna wypierać nabłonek walcowaty wówczas lekarz może stwierdzić na szyjce nieregularny obszar o żywo czerwonym zabarwieniu zwany erytroplakią czyli nadżerką.
Rodzaje nadżerki
W medycynie i jej formach leczenia wyróżniamy trzy rodzaje nadżerki i są to:
– nadżerka w stanach przednowotworowych, w wielu przypadkach ten stan chorobowy poprzedza rozwinięcie się raka szyjki macicy może on być wywołany lub konsekwencją zakażenia wirusem HIV.
– nadżerka prawdziwa, charakteryzuje się tym iż powstaje na skutek urazów mechanicznych, działania substancji chemicznych lub infekcji bakteryjnych,
– nadżerka rzekoma, jest wynikiem zmian nabłonkowych i należy do typu nadżerki najbardziej powszechnego.
Leczenie nadżerki
Bardzo dużą rolę w leczeniu nadżerki odgrywa regularna i stosunkowo częsta kontrola ginekologiczna. Dzięki badaniu wczesne wykrycie zmian chorobowych zwiększa szanse na całkowite wyleczenie i szybki powrót do zdrowia. Zmiany na tarczy szyjki macicy zaobserwować można podczas badania ginekologicznego i wziernikowania pochwy.
Chorobowe stany przyjmują obraz mocno zaczerwienionego nabłonka lub tylko jego fragmentu o nierównej powierzchni.
Lekarz profilaktycznie powinien zlecić wykonanie dodatkowych badań takich jak cytologia w celu wykluczenia zmian patologicznych. Proces leczenia nadżerki zależy od wielu czynników. Część nadżerek goi się bowiem samoistnie. W przypadku większych zmian, konieczne może okazać się ich usunięcie przy zastosowaniu środków chemicznych, krioterapii czy laserów. Czasem, jeśli nadżerka jest rozległa u pacjentek, które już rodziły stosuje się metody chirurgiczne i usunięcie stożka szyjki macicy.
W przypadku zaawansowanych form nadżerki, stosuje się następujące metody leczenia:
– środki chemiczne,
– elektrokoagulację,
– kriokoagulację,
– fotokoagulację.
Elektrokoagulacja – to jeden z najbardziej powszechnych i najczęściej stosowanych ze sposobów pozbycia się nadżerki u pacjentki. Stosuje się ją w formie zaawansowanej nadżerki i polega ona na tak zwanym wypaleniu zmian chorobowych. Sam zabieg nie należy do bolesnych niemniej jednak nie należy do najprzyjemniejszych gdyż pacjenta jest świadoma i odczuwa działanie iskry elektronicznej, prądu. W sporadycznych przypadkach po wykonaniu zabiegu kobiety uskarżają się na delikatne pieczenie okolic intymnych.
Poza tym gojenie ran przebiega tak gwałtownie, że nabłonek bladoróżowy zlewa się z czerwonym. W związku z tym lekarz ma problemy z obserwacją zmian chorobowych.
Metoda elektrokoagulacji należy do jednej z najbardziej skutecznych. Spalenie chorych tkanek odbywa się dzięki temperaturze, która jest dostosowywana do czasu działania łuku elektrycznego. Sam zabieg trwa dość krótko dlatego zazwyczaj nie stosuje się żadnych środków znieczulających tym bardziej iż zazwyczaj ich działanie jest krótkotrwałe i nie przynosi zbyt wielkiego komfortu pacjentce.
Kriokoagulacja to zamrażanie części tkanki zmienionej chorobowo. Sam zabieg polega na styczności końcówki która wytwarza bardzo niską temperaturę do zmian chorobowych. Temperatura osiąga poziom – 160 , – 180 stopni Celsjusza. Charakterystyczne dla tej metody jest jej całkowita bezbolesność i krótki czas trwania a efektem tego działanie jest wymrożenie naskórka który zostaje następnie zastąpiony nowym zdrowym elementem.
Koagulacja chemiczna polega na stosowaniu opatrunków. Nadżerkę smaruje się odpowiednimi preparatami a zabieg należy powtarzać kilkakrotnie.
Fotokoagulacja – polega na oddzieleniu zmienionego nabłonka za pomocą lasera.
Bez względu na dobranie formy leczenia nadżerki przez lekarza żadna z nich nie gwarantuje 100% pewności nie nawracalności choroby. Dlatego tak znaczącą rolę odgrywają badania profilaktyczne które dają duża szanse na wczesne zdiagnozowanie i podjęcie odpowiednich środków w leczeniu.
Pomimo dużej skuteczności form walki z nadżerką i ich potwierdzonego bezpieczeństwa, może wystąpić ryzyko powikłań. Niekiedy sama pacjentka może doprowadzić do infekcji na skutek złej higieny osobistej i nieprzestrzegania zaleceń lekarza.
Do najczęściej spotkanych objawów powikłań zaliczamy między innymi silne bóle, krwawienie itp. Wówczas niezwłocznie należy udać się do lekarza specjalisty.
Mimo zakończenia leczenia powodzeniem, nie należy lekceważyć regularnych wizyt u ginekologa. Nadżerka może powracać, dlatego bardzo ważne jest kontrolowanie swoich narządów płciowych pod kątem nawrócenia zmian chorobowych.
