Schizofrenia to nie tylko uciążliwa choroba psychiczna, ale również choroba mogąca prowadzić do rychłej śmierci. Statystycznie schizofrenię diagnozuje się w wieku 27 lat. Choroba sukcesywnie wyłącza z życia rodzinnego, zawodowego i społecznego. Brak pomocy medycznej, leczenia zaburzenia prowadzi do unicestwienia samego siebie, wyniszczając organizm układ po układzie, organ po organie.
Schizofrenia to nie tylko choroba psychiczna
Choroba ta obejmuje psychikę,a le również rzutuje na pozostałe układy i nie jest bez znaczenia dla funkcjonowania organizmu jako całości. Upośledzając funkcje poznawcze wpływa na zaniedbania sfery fizycznej i racjonalne postrzeganie zdrowia. Na schizofrenię cierpi aż 1% populacji świata. Polska nie odbiega od średniej z 400 tysiącami chorych. Wiele osób to osoby młode do 35 roku życia, to ich życie jest najbardziej przez chorobę rujnowane.
Diagnoza schizofrenii naznacza chorego. Często osoba taka jest postrzegana jako niezdolna do pełnienia ról społecznych, co za tym idzie jest wykluczana z każdego środowiska, z rynku pracy, towarzystwa. Zdecydowana większość pacjentów w chwili rozpoznania choroby jest aktywna zawodowo. Niestety z czasem i postępem choroby zaledwie 27% chorych pracuje.
Brak pracy – zamknięte koło
Schizofrenikom potrzebne jest „zajęcie się”, co wydawać by się mogło iż jest proste, bowiem życie zawodowe wystarczająco zajmuje czas, niestety często schizofrenia uniemożliwia pracę, co jest powodem zwrócenia się o pomoc. W konsekwencji pracę się traci w wyniku hospitalizacji, leczenia.
Z diagnozą schizofrenii wielu zawodów nie można wykonywać, pracy jest mniej, do tego dochodzi kwestia akceptacji ze strony otoczenia i niestety najczęściej osoby chore na schizofrenię są bezrobotne, co je dobija dokumentnie i pogarsza stan zdrowia. Stąd tez większość chorych przechodzi na rentę. Zaledwie około 5% osób które w wyniku zachorowania straciły zatrudnienie znajduje pracę.
Zintegrowane leczenie
Schizofrenia jest chorobą mózgu, a jak wiadomo organ ten odpowiada za funkcjonowanie całego organizmu, nie tylko umysłu i sfery psychicznej, emocji. Epizody psychotyczne wiążą się z uszkodzeniem substancji szarej i białej mózgu, co za tym idzie mózg słabnie z każdym atakiem i jest mniej wydolnym organem dla pozostałych układów. Z tego względu nie można dopuszczać do powtarzających się ataków schizofrenii.
Sposobem na to jest farmakoterapia, która chroni mózg przed degradacją. Najczęściej są to tzw. neuroleptyki, zarówno przez tabletki jak i iniekcję długoterminową. Iniekcje są skuteczniejsze bowiem są one pod kontrolą lekarza aplikowane, zaś leki wymagające systematycznego przyjmowania wiążą się z koniecznością dozoru chorego przez drugą osobę. Sami chorzy rzadko pilnują przyjmowania leków i w ogóle chcą je zażywać. Niestety długo działające neuroleptyki wciąż nie są w Polsce refundowane.
Prócz tabletek, istotna jest terapia psychologiczna w rozmaitej formie. Czynnikiem znaczącym jest otoczenie, środowisko, poczucie bezpieczeństwa i akceptacji. Rehabilitacja chorego winna obejmować terapie rodzinną, terapie zajęciową, wsparcie zawodowe, trening samoświadomości i samokontroli. Zadaniem terapii jest podtrzymywanie pacjenta w stanie umożliwiającym wywiązywanie się ze wszystkich ról życiowych na poziomie satysfakcjonującym.
Schizofrenia skraca życie
Choroba potrafi skrócić życie od 15 do 25 lat, co wskazuje na to iż jest chorobą śmiertelną i wykazuje większe spustoszenie niż nowotwór, czy AIDS. Ten wskaźnik podwyższają choroby współistniejące. Największym problemem jest nadwaga. Co czwarty schizofrenik jest otyły, a aż 15% chorych ma cukrzycę. Wielu schizofreników nadużywa nikotyny, alkoholu, czy substancji psychoaktywnych prowadząc do rozwoju wielu chorób.
