Leki immunosupresyjne skutkują utratą odporności, co jest ich pożądanym działaniem w przypadku przeszczepów różnego rodzaju. Mają one zapobiec jego odrzuceniu. Ponadto leki te znajdują zastosowanie w leczeniu alergii i chorób autoagresyjnych. Ich stosowanie to zaledwie jedna z wielu metod obniżenia odporności.
Leki immunosupresyjne – zastosowanie
Leki tego rodzaju mają za zadanie obniżyć odporność układu immunologicznego pacjenta trwale lub okresowo. Jedną z alternatyw dla leków immunosupresyjnych jest wycięcie chirurgiczne grasicy bądź zastosowanie promieniowania rentgenowskiego. Immunoterapia to celowe modulowanie odporności w celach leczniczych. W immunoterapii, obok immunosupresji, wyróżnia się także immunostymulację (pobudzenie układu odpornościowego) i immunorekonstrukcję (odbudowa układu odpornościowego).
Leki immunosupresyjne – działanie
Działanie leków nie pozbawia pacjenta odporności ale ją osłabia. Od dawki leku i jego dopasowania zaleczy jak bardzo odporność ta będzie blokowana przez składniki aktywne leku. Reakcja organizmu winna zostać poprzez działanie leku zahamowana. W praktyce polega to na blokowaniu wytwarzania oraz dojrzewania komórek przeciwciał odpornościowych.
Organizm w naturalny sposób chce się bronić, tymczasem lek sprawia iż zdolność ta jest blokowana. Stopień nasilenia immunosupresji oraz jej długotrwałość zależą od wrażliwości osobniczej, dojrzałości immunologicznej, rodzaju i ilości antygenu. W zależności od celów leczniczych, potrzeb i indywidualnych cech pacjenta lekarz decyduje o zwiększeniu lub zmniejszeniu dawki leku.
Rodzaje leków immunosupresyjnych
W medycynie rozróżnia się kilka grup leków do immunosupresji. Wśród nich są glikokortykosteroidy, leki cytostatyczne oraz oddziałujące na immunofoliny, a także przeciwciała monoklonalne. Prócz wymienionych dostępne są też leki niesklasyfikowane (interferony, białko wiążące TNF i kwas mykofenolowy).
Leki immunosupresyjne po przeszczepie
Najczęściej leki immunosupresyjne stosowane są po przeszczepie. Kiedy organ, szpik kostny itp. są ciałem obcym w naszym ciele. Przeszczepienny narząd jest odbierany jako atakujacy, tymczasem to organizm jest tym atakującym, zaś narząd przeszczepiony zostaje atakowany i odrzucany. By do tego nie doszło blokuje się reakcje obronne organizmu dając czas na przyjęcie się przeszczepu.
Skutkiem jest spadek odporności. Zwykle w leczeniu immunosupresyjnym korzysta się z kompozycji kilku leków. Dostosowuje się je do rodzaju przeszczepu, nasilenia zaburzeń systemu odpornościowego i metabolicznego. Dawki leków są stopniowo ograniczane, chociaż u wielu osób konieczne nawet przez wiele lat po transplantacji.
Choroby autoimmunologiczne
W chorobach autoimmunologicznych dochodzi do błędnego rozpoznania elementu wrogiego, którym w rzeczywistości jest element własnego ciała. Konsekwencją ataku układu odpornościowego jest uszkodzenie tego elementu, jakim może być narząd, układ. Leki immunosupresyjne hamują niewłaściwą odpowiedź układu odpornościowego, skierowaną przeciwko własnym tkankom. Tym samym zastosowanie leków autoimmunosupresyjnych przydatne jest w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów, pęcherzycy, tocznia rumieniowatego jak też choroby Crohna.
