Choroba Meniere’a objawia się nieprzyjemnymi i dokuczliwymi dolegliwościami. Przede wszystkich należą do nich nagłe ataki zawrotów głowy oraz towarzyszące im nudności, często kończące się wymiotami. To właśnie po tych objawach można dokonać rozpoznania choroby. Ponadto chorzy skarżą się na szumy uszne i postępujący ubytek słuchu.
Choroba Meniere’a – choroba ucha wewnętrznego
Choroba Meniere’a jest schorzeniem ucha wewnętrznego, mimo iż daje objawy niewskazujące na uszy. Charakterystycznymi symptomami choroby jest niedosłuch i uczucie pełności w uchu, a także odczuwany szum uszny. Schorzenie rozpoznaje się w każdym wieku, zarówno u dzieci, osób młodych, jak i starszych. Najczęściej zaczyna atakować w okolicy trzydziestego roku życia.
Statystycznie okres między 30 a 50tym rokiem życia jest najczęstszym występowania choroby. Choroba atakuje i mężczyzn i kobiety w równym stopniu i zwykle dotyczy jednego ucha. U co drugiego niemal pacjenta z czasem problem pojawia się także w drugim uchu.
Choroba Meniere’a – nieoczekiwane napady
Charakterystycznym zjawiskiem są nagłe, nieoczekiwane napady choroby w postaci nudności, wymiotów, blednięcia skóry i zawrotów głowy. Pojawiają się silne poty, oczopląs, szum w uszach i ból rozdzierający uszy od środka. To niezwykle nieprzyjemne objawy nie zadowalające skupić uwagi na niczym innym.
Mimo iż pacjent nie traci przytomności i świadomości to słuch chorego po każdym z ataków się trwale pogarsza a zachowanie w trakcie ataku jest nieprzewidywalne, kontakt z chorym utrudniony. Napady choroby występują z różną częstotliwością nasileniem, ciężko jest je przewidzieć, a tym bardziej ciężej zapobiegać. Mogą trwać kilka godzin jak też ciągle kilka dni.
Choroba Meniere’a – przyczyny zachorowania
Choroba Meniere’a jest spowodowana gromadzeniem się płynu w błędniku błoniastym. W wyniku tego generuje się wodniak endolimfatyczny błędnika. Za przyczyny tego stanu rzeczy uważa się czynniki genetyczne ale również następstwa infekcji, urazów, czy reakcji alergicznych w związku z przyjmowanymi lekami. Stąd też dzieli się chorobę na wewnętrzpochodną oraz zewnątrzpochodną, co zależy od typu przyczyny zachorowania.
By zdiagnozować chorobę przeprowadza się u chorego szereg badań które skłaniają do rozpoznania droga eliminacji. Niezbędne jest wykonanie badania słuchu, w tym audiometrię tonalną, impedencyjną oraz próby nadprogowe. Ponadto wskazane jest wykonanie badania układu równowagi (klinicznego badania otoneurologicznego i badania ostrości widzenia) to nie jedyne badania pomagające w rozpoznaniu. Dodatkowo wykonuje się tomografie komputerową, RM i konsultacje neurologiczne. Okulistyczne.
Choroba Meniere’a – leczenie
Choroba Meniere;a wymaga leczenia zachowawczego. Podaje się chorym leki przeciwhistaminowe, mające na celu wspomóc krążenie w uchu wewnętrznym i mózgu. Poprawa krążenia zapobiega zawrotom głowy. Ponadto chorzy przyjmują blokery kanały wapniowego. Stosuje się również leczenie dobębenkowe polegające na wstrzykiwaniu kortykosteroidów lub gentamycyny bezpośrednio do jamy bębenkowej, które przenikają do wnętrza błędnika.
Wstrzyknięcie wykonuje w znieczuleniu miejscowym. Gdy ta forma leczenia okazuje się nieskuteczna wykonuje się leczenie operacyjne. Dopuszcza się operacje, jednak są to zabiegi leczenia objawowego nie usuwające przyczyny choroby a jedynie przyczyny objawów takich jak zawroty głowy. Najskuteczniejszą metodą jest operacja przecięcia nerwu przedsionkowego, by uniemożliwić przekazywanie informacji o zawrotach głowy z błędnika do mózgu.
