Zespół Guillaina-Barrégo jest schorzeniem autoimmunologicznym. Prowadzi ono do osłabienia mięśni i dotyczy rozmaitych obszarów ciała. W skrajnych przypadkach objawia się paraliżem, a jego konsekwencją jest śmierć. Układ odpornościowy rozpoznaje w sobie samym wroga, przez co atakuje część układu nerwowego uszkadzając komórki.
Zespół Guillaina-Barrégo
Choroba autoimmunologiczna to specyficzne schorzenie w którym organizm sam siebie uważa za wroga i poprzez układ odpornościowy usiłuje zwalczyć. Ma to destrukcyjny wpływ na narządy i układy, stan zdrowia i może prowadzić ostatecznie do zgonu. W przypadku zespołu Guilaina Barrego osłabieniu ulegają mięśnie. Chorzy zaczynają odczuwać mrowienie, czasem lekki niedowład. Objawy mogą pojawić się w każdym wieku.
Częściej diagnozuje się chorobę u mężczyzn. Przyczyna zachorowania nie jest ustalona dlaczego limfocyty atakują ochronną osłonkę nerwów (mielinę). W wyniku takiego procesu destrukcji ośrodkowy układ nerwowy ulega wyniszczeniu. Według niektórych naukowców jest to powikłanie po zakażeniu wirusem Zika. Statystycznie choroba rozwija się w związku z infekcjami bakteryjnymi i wirusowymi, zwykle w obrębie żołądka, jelit i dróg oddechowych.
Są one ogniskiem zapalnym dla rozwoju choroby, bez wątpienia zwiększają ryzyko zachorowania. Wielu naukowców wskazuje na campylobacter jejuni jako winowajcę, inni nadmieniają iż mycoplasma pneumoniae i wirus EBV to zapalniki zespołu Guilaina-Barrego. Każdy stan obniżenia odporności jak zabieg chirurgiczny, operacja, choroba zwieksza ryzyko zachorowania.
Zespół Guillaina-Barrégo – objawy chorobowe
Pierwszymi objawami choroby są parestezje, czyli drętwienia bądź też mrowienia kończyn. Ponadto zaobserwować można osłabienie napięcia mięśniowego i funkcji mięśni w ogóle. Najpierw dotyczy to kończyn dolnych. Coraz trudniej jest wchodzić po schodach, poruszać się. Z czasem objawy obejmują tez klatkę piersiową, tułów i kończyny górnych. Chorzy uskarżają się na ból mięśni i ogólne rozbicie, osłabienie.
Dochodzi od czasu do czasu do porażenia nerwu twarzowego, co odczuwane jest jako niedowład w obrębie twarzy zaburzający mowę, połykanie, niewodujący ślinotok. Zaburzenia i objawy opisane wyżej mogą pojawić się nagle i rozwijać na przestrzeni kilku dni i tygodni. Choroba jest schorzenie uleczalnym, chociaż jego przebieg może być gwałtowny i ostry. Około 75 procent chorych wraca do całkowitej sprawności, a u ok. 20 procent po zakończeniu leczenia mogą utrzymywać się objawy drętwienia. Mimo wszystko aż 5% zdiagnozowanych w wyniku choroby umiera.
Zespół Guillaina-Barrégo – diagnostyka schorzenia
W ramach diagnostyki wykonywana jest u pacjenta punkcja lędźwiowa. Pobiera się wówczas płyn mózgowo-rdzeniowy do badania. Ponadto wskazane jest badanie przewodnictwa nerwowego. Już na etapie diagnozy chorzy trafiają do szpitala. Kiedy rozpoznanie zostanie potwierdzone stosowana jest terapia immunomodulująca. Składają się na nią między innymi wymiana osocza (pobierana krew zostaje oczyszczona z przeciwciał i przetaczana pacjentowi) oraz wlew dożylny immunoglobulin ludzkich.
W razie konieczności wspiera się chorego respiratorem, głównie w przypadkach niewydolności nerwów odpowiedzialnych za oddychanie. W przebiegu choroby istotne jest leczenie zapobiegawcze. Winno się chorego otoczyć opieką chroniącą go przed powikłaniami wynikającymi z charakteru choroby. Dotyczy to odleżyn, zakrzepicy żył głębokich itp. które mogą powstać wraz z ograniczeniem mobilności i bólem mięśni, ich zwiotczeniem. Poleca się fizykoterapię, w tym masaże.
