Kardiomiopatia restrykcyjna – serce jest narządem, którego funkcjonowanie bardzo ściśle zależy od różnych czynników. Gdy wartość któregoś z czynników ulegnie zmianie – wówczas serce zaczyna szwankować. Kardiomiopatia restrykcyjna może mieć różne przyczyny i różne rokowania.
Przyczyny kardiomiopatii restrykcyjnej
Kardiomiopatia restrykcyjna to inaczej „usztywnienie serca”. Spowodowana jest powiększeniem lub przerostem serca. Niestety, większe serce nie oznacza większej wydolności oddechowej ani dłuższego życia. Oznacza poważną wadę. Przeważnie choroba ta jest przekazywana w genach. Wpływ na nią mogą mieć jednak inne czynniki. Może występować jako powikłanie poważnych infekcji.
To między innymi z tego powodu nie należy lekceważyć nawet błahych przeziębień i zawsze doleczać je do końca. Choroba może się indukować również na skutek zatruć toksynami czy alkoholem albo lekami. Jej przyczyną mogą być tez powikłania endokrynologiczne. Gdy w ścianie serca nagromadzą się różne substancje, wówczas dochodzi do jej usztywnienia.
Kardiomiopatia restrykcyjna – objawy i charakterystyka
W przypadku tej choroby restrykcją jest znaczne usztywnienie ścian komór serca. Komory to struktury samokurczliwe. Od ich elastyczności zależy siła i jakość skurczu serca. Gdy są usztywnione, wówczas niemożliwy jest prawidłowy wyrzut krwi do obiegu. Objętość przepompowywanej przez serce krwi zmniejsza się, co powoduje niewydolność sercową. Według statystyk, ponad 50% objawów ujawnia się przed pierwszym rokiem życia.
Wśród typowych objawów kardiomiopatii można zaobserwować szybkie męczenie się podczas wysiłku i duszności. Ukrwienie płuc jest zmniejszone, występują zastoje krwi w tkankach. Pojawia się suchy kaszel z pienistą, różową plwociną. Występują obrzęki kończyn dolnych. Instynktownie pacjent przybiera lekko pochyloną do przodu pozycję, w której łatwiej się oddycha. Skóra pacjenta jest blada, zimna, występuje zwiększona potliwość. Występują także zaburzenia rytmu serca i inne objawy towarzyszące.
Leczenie przyczynowe i objawowe
Chory jak najszybciej powinien znaleźć się pod opieką specjalisty kardiologa. Bardzo istotne jest wyleczenie pierwotnej przyczyny choroby. Wyeliminowanie tej choroby spowoduje uwolnienie się od głównej przyczyny – zatrucia toksynami czy lekami. Po wyleczeniu choroby podstawowej należy przeprowadzić szereg badań określających stan serca. Przeważnie zaleca się leczenie przeciwkrzepliwe, nie dopuszczające do powstawania zastojów krwi w tkankach ani skrzeplin.
W leczeniu stosuje się leki, które mają na celu wspomaganie pracy serca. Zatem najistotniejsze jest usunięcie przyczyny usztywnienia serca i wyeliminowanie czynników na nie działających. Następnie istotne jest leczenie objawowe pozwalające na w miarę normalne funkcjonowanie nawet przy rozległej wadzie serca. Niestety, choroba na dzień dzisiejszy jest niewyleczalna. Można z nią żyć, jednak trzeba wprowadzić profilaktykę sercową.
Zaleca się ograniczenie soli w diecie i zdrową dietę. Bardzo często jedynym sposobem wyleczenia jest przeszczep serca. Powinien on być wykonany w ciągu 4 lat od rozpoznania choroby.
