Choroba Peyroniego– częstotliwość występowania tej choroby zwiększa się znacząco po przekroczeniu 50 tego roku życia. Charakterystyczne dla tej choroby są zmiany możliwe do zaobserwowane w okolicach i na grzbiecie prącia pod postacią charakterystycznych guzków oraz płytek o konsystencji chrząstki. Zwykle choroba rozwija się powoli i bezobjawowo.
Choroba Peyroniego, czyli stwardnienie ciał jamistych prącia prowadzi do powstawania w obrębie osłonki białawej prącia, twardych, łącznotkankowych blaszek. Pojawiające się na powierzchni narządu guzki przez długi czas nie mają wpływu na jakość życia. W fazie początkowej pojawia się skrzywienie prącia przy wzwodzie, po czym skrzywienie powoduje ból podczas wzwodu, wreszcie blaszka łącznotkankowa jest tak duża, że skrzywienie uniemożliwia odbycie stosunku, gdyż wzwód jest niepełny.
Choroba Peyroniego występuje z częstością 0,4 – 9 %.
Jako pierwszy tę chorobę opisał w 1743 r francuski lekarz Francois Gigot de La Peyronie. Stwierdził on w swoich badaniach iż powstawanie płytek związane jest z powtarzającymi się mikro urazami błony białawej. Początkowi choroby towarzyszy ostry proces zapalny z namnażaniem się fibroblastów i przebudową tkanki osłonki białawej, która staje się twarda i niepodatna na rozciąganie. Co to powoduje? Otóż podczas erekcji rozciąga się błona biaława ciała jamistego poza płytką, co skutkuje skrzywieniem prącia w kierunku, w którym znajduje się płytka.
Dolegliwości bólowe występują u 35 – 45 % chorych, zwykle ustępują w okresie 12 miesięcy od rozpoznania choroby Peyroniego.
Przyczyny powstawania choroby nie są znane.
Wśród czynników które niejednokrotnie często współistnieją wraz z chorobą Peyroniego czyli są czynnikami podwyższonego ryzyka jest:
– zaburzenia lipidowe,
– kardiomiopatia,
– dysfunkcje wzwodu,
– palenie papierosów,
– nadmierne spożywanie alkoholu,
– cukrzyca,
– nadciśnienie tętnicze,
– operacje w obrębie miednicy.
Objawy
Objawy towarzyszące chorobie Peyroniego są dość charakterystyczne i proste do zaobserwowania na pierwszy rzut oka, niemniej jednak mężczyźni bagatelizują pierwsze oznaki i zbyt późno zgłaszają się do lekarza specjalisty o pomoc.
Wśród najbardziej charakterystycznych objawów towarzyszących chorobie Peyroniego zalicza się miedzy innymi:
– wygięcie penisa
– deformacja w górę,
– wygięcie w dół,
– najróżniejsze zniekształcenia przypominające wygląd „klepsydry”,
W przeciągu kilku do kilkunastu pierwszych miesięcy choroby objawy zniekształcenia i deformacje mogą się zwiększać i ulegać zmianom. Niejednokrotnie w momencie erekcji mężczyźni odczuwają silny ból oraz przy zwykłym dotknięciu penisa.
Innym charakterystycznym objawem tej choroby jest pojawienie się blizn które umiejscawiają się pod skórą prącia i można je wyczuć jako płaskie bryły lub zespoły tkanek twardych.
Leczenie
Leczenie choroby Peyroniego obejmuje różne działania takie jak miedzy innymi:
– podawanie witaminy E,
– kolchicyny
– blokerów kanału wapniowego,
– zastrzyki zawierające sterydy
– operację chirurgiczną.
Leczenie zachowawcze, za pomocą środków farmakologicznych i sterydów, może trwać kilka miesięcy, aż do wyleczenia. Leczenie farmakologiczne ma ograniczone znaczenie. Doustna terapia tamoksyfenem hamuje początkowy stan zapalny i może łagodzić wczesne objawy bólowe. Urolog może miejscowo podawać leki, aby zmiękczyć i rozpuścić blaszkę włóknistą. Wydaje się, że nowa metoda leczenia, jaką jest terapia falą uderzeniową generowaną pozaustrojowo, zmniejsza zarówno ból, jak i skrzywienie.
Choroba Peyroniego jest zwykle wynikiem urazu, którego następstwem staje się bliznowacenie tkanki. Aby potwierdzić chorobę Peyroniego, lekarz zbada cię palpacyjnie. W celu wykazania skrzywienia prącia wykonuje się zdjęcie, po uprzednim wywołaniu erekcji, przez wstrzyknięcie alprostadilu do ciała jamistego.
Kryteriami, które należy spełniać, aby poddać się operacji, są:
– co najmniej rok trwania choroby,
– stosowanie leczenia zachowawczego, które nie przyniosło poprawy,
– brak możliwości odbycia stosunku płciowego.
Jeżeli po 6 miesiącach twój stan się nie zmienia, możliwe jest leczenie chirurgiczne.
Podczas operacji usuwa się tkankę bliznowatą z prącia, a na to miejsce przeszczepia się skórę pacjenta z innego miejsca na ciele lub tzw. łatami kolagenowymi lub dakronowymi. Mniej inwazyjną metodą jest operacja sposobem Nesbita, polegająca na zwężeniu tej części członka, gdzie nie ma zmian bliznowatych. Operację stosuje się jedynie w 10 proc. przypadków.
Podczas plastyki ciał jamistych, lekarz wywołuje wzwód wlewem roztworu soli fizjologicznej. Nacina się lub usuwa fragment tkanki w kształcie półksiężyca po przeciwnej stronie do blaszki. Następnie poprzecznie zaszywa się ubytek. Wywołanie kolejnego wzwodu ma na celu sprawdzenie stanu po korekcji. Ten stosunkowo niewielki zabieg trwa około 1 godziny. Odbycie stosunku płciowego jest możliwe po 4 tygodniach, a metoda jest skuteczna u 80% mężczyzn. Może wystąpić niewielkie skrócenie prącia, ale zwykle mniejsze niż 2 cm. Skrzywienie może pojawić się ponownie i w przyszłości może nastąpić potrzeba dalszego leczenia chirurgicznego.
W niektórych przypadkach, choroba sama się cofa, ocenia się, że dzieje się tak aż w 50 proc. przypadków.
