Stwardnienie zanikowe boczne – SLA to choroba neurodegeneracyjna. Porażenie neuronów ruchowych z biegiem czasu prowadzi do coraz poważniejszych konsekwencji. Jakie są konsekwencje SLA? Jak można im zapobiec?
Przyczyny SLA
Choroba zwykle dotyka osoby starsze, około 60-70. roku życia, częściej mężczyzn niż kobiety. Prawdopodobnie choroba ma podłoże genetyczne. Wraz ze współistnieniem czynników środowiskowych nasila się prawdopodobieństwo jej wystąpienia. Jednak do tej pory nie poznano dokładnie genezy choroby.
Spekuluje się jedynie o czynnikach ryzyka z nią związanych. Dochodzi do uszkodzenia obwodowych włókien nerwowych. W ich wyniku ciało przestaje właściwie reagować na bodźce, staje się bezwładne.
Stwardnienie zanikowe boczne – SLA objawy
Choroba jest bardzo podstępna, ponieważ nie atakuje nagle ani szybko. Zwykle rozpoczyna się delikatnym osłabieniem pewnych partii mięśni – na przykład dłoni. Początkowo chory nie uznaje ich za poważny objaw. Zrzuca zmęczenie i osłabienie na karb choroby, braku snu. Utratę równowagi czy upuszczanie przedmiotu, jako zwykłe gapiostwo.
Z czasem obserwuje się zauważalne zaniki mięśni pewnych partii ciała. Szczególnie ciężkie są w obrębie łopatek, obojczyków, ramion. Dochodzi do coraz częstszych przykurczów mięśni. Mogą się zdarzyć niekontrolowane drżenia mięśni. Choroba nie atakuje jednak neuronów, które odpowiadają za odbieranie bodźców. Oznacza to, że pomimo ogólnego osłabienia chory nie traci czucia. Bardzo często pojawiają się problemy z utrzymaniem głowy, z mówieniem.
Niestety, konsekwencją SLA są zaburzenia w obrębie przepony i mięśni oddechowych. Do zgonu dochodzi więc w wyniku uduszenia.
Sposoby leczenia
Stwardnienie zanikowe boczne – SLA jest choroba nieuleczalną. Leczenie polega jedynie na łagodzeniu i spowalnianiu objawów choroby. Niestety, rokowania przy SLA nie są zbyt dobre. Postępuje ona szybko i od momentu jej wykrycia pacjent przeżywa zwykle 3-10 lat. W leczeniu wykorzystuje się leki zmniejszające spastyczność mięśni.
Mają one na celu złagodzenie objawów. W pewien sposób wydłużają też czas życia chorego. Regularna rehabilitacja jest konieczna, aby poprawić komfort życia pacjenta i przedłużyć jego życie. W ostatecznym stadium dochodzi do zaniku mięśni przełyku i jamy ustnej. Wówczas konieczna jest terapia logopedyczna. Może okazać się niezbędne karmienie przez sondę dożołądkową.
Życie z chorobą
Życie pacjenta po diagnozie nie jest łatwe. Ma on stale świadomość swojego pogarszającego się stanu. Wie, w jaki sposób nastąpi jego zgon i nie ma wielkich szans na to, by temu zapobiec. W końcowej fazie choroby najczęściej oferuje się choremu opiekę hospicyjną w domu, w otoczeniu najbliższych. Bardzo ważne jest, aby podejmował on próby rehabilitacji i wierzył w możliwości swojego leczenia. Pozytywne nastawienie pacjenta jest tutaj ogromnie ważne.
Niestety, choroba ta jest śmiertelna. Jedynym marnym pocieszeniem może być fakt, że dotyka głównie osoby starsze, które przeżyły już znaczącą część swojego życia.
