Zespół wymiotów cyklicznych, czyli tak zwane zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego o nieokreślonej przyczynie, objawiające się nawracającymi epizodami nasilonych wymiotów i nudności, które trwają od kilku godzin do kilku dni i powtarzają się przez kilka tygodni do kilku miesięcy. Przerwy między atakami są bezobjawowe. Zespół ten najczęściej dotyczy dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. U osób dorosłych występuje bardzo rzadko.
Zespół wymiotów cyklicznych – Czym się objawia
Zespół ten najczęściej pojawia się u dzieci w wieku 2-7lat. Objawia się epizodami nasilonych wymiotów, które nie mają jednak typowego charakteru. Poszczególne odcinki mogą trwać kilka godzin, a nawet kilka dni, choć najczęściej utrzymują się nie dłużej niż 72 godziny. Charakterystyczne jest to, że objawy zazwyczaj pojawiają się o tej samej porze dnia, zazwyczaj jest to noc lub nad ranem.
Inne objawy, jakie mogą towarzyszyć zespołowi to ból brzucha, biegunka, gorączka, zawroty głowy, wrażliwość na światło, blade zabarwienie skóry, ślinotok, osłabienie, nadciśnienie tętnicze, tachykardia, leukocytoza.
Pomiędzy okresami intensywnych nudności i wymiotów mogą pojawić się dodatkowe objawy takie jak migrenowe bóle głowy, choroba lokomocyjna, inne zaburzenia układu pokarmowego.
Ataki wymiotów mogą prowadzić do powikłań takich jak odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe, krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego (wywołane zespołem Mallory’ego-Weissa, zapaleniem przełyku, wpuklaniem się błony śluzowej żołądka do przełyku), nadciśnienie tętnicze.
Przyczyny
Do dziś nie ustalono, jakie czynniki wpływają na zespół wymiotów cyklicznych. Istnieją jednak podejrzenia, że podłoża można doszukiwać się w genetyce. Zauważa się, że zespół częściej dotyka dzieci, których matki cierpią na migreny. Istnieją również wszelakie sytuacje, które mogą wywoływać zespół cyklicznych wymiotów.
Przeżywanie silnych emocji, infekcje, okres krwawienia miesiączkowego, niewłaściwe zachowania żywieniowe, bezsenność, choroba lokomocyjna, znaczny wysiłek fizyczny, przemęczenie, spożywanie niektórych pokarmów, picie napojów zawierających kofeinę.
Leczenie
Zespół diagnozuje się dopiero po wykluczeniu innych stanów chorobowych, mogących być ich źródłem. Identyfikacja czynnika może być pomocna w ustaleniu terapii dla dziecka. Leczenie zespołu zawsze jest dostosowane do indywidualnych potrzeb małego pacjenta. Niestety, nie ma lekarstwa, które gwarantowałoby pozbycie się schorzenia – terapia skupia się na kontrolowaniu objawów. Podaje się środki przeciwwymiotne oraz uzupełnia niedobory płynów i elektrolitów, aby nie nastąpiło odwodnienie organizmu.
Podczas ataku przebiegającego z bardzo silnymi wymiotami zaleca się dożylne podanie benzodiazepin. Zaleca się ponadto unikanie czynników wywołujących atak (emocje, wyczerpanie fizyczne). Wskazana jest również psychoterapia. Do środków zapobiegawczych zaliczyć można zapewnianie dziecku odpowiedniej dawki spokojnego snu, chronienie go przed nadmiernymi emocjami i sytuacjami stresowymi, a także unormowanie rytmu dnia i spożywania posiłków.
