Śródmiąższowe zapalenie nerek to schorzenie mogące postępować bez dawania jakichkolwiek objawów. Prowadzi ostatecznie do nieodwracalnego uszkodzenia narządów. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi tej choroby jest wieloletnie przyjmowanie leków takich jak aspiryna, penicylina czy ibuprofen.
Śródmiąższowe zapalenie nerek
Śródmiąższowe zapalenie nerek nazywane jest w literaturze medycznej cewkowo-śródmiąższowym. Dolegliwości związane z tym schorzeniem obejmują stan zapalny tkanki miąższu nerek i cewek nerkowych. W efekcie narządy pracują nieprawidłowo. W zależności od stadium niewydolności wyróżnia się ostre i przewlekłe śródmiąższowe zapalenie nerek. Pierwszy przypadek – ostrego zapalenia obejmuje przypadki nagłego występowania objawów stanu zapalnego.
W sytuacji przewlekłego zapalenia proces zapalny trawi organizm przez długi czas. Przewlekła postać jest niebezpieczna i grozi całkowitym i nieodwracalnym zwłóknieniem tkanki z jakiej zbudowana jest nerka. Takie zjawisko uszkadza kłębuszki nerkowe i sprawia iż nerka przestaje funkcjonować a z czasem także i druga nerka działa nieprawidłowo z uwagi an zbytnie przeciążenie.
Przyczyny zachorowania
Wśród przyczyn zachorowania upatruje się stosowanie leków nefrotoksycznych takich jak antybiotyki, również te na trądzik oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen i kwas acetylosalicylowy. Przyczyną może być też radiologiczny środek cieniujący, leki moczopędne i przeciwdrgawkowe. Choroba ta może stanowić też powikłanie zakażenia salmonellą bądź wirusem cytomegalii. Zdarzają się również przypadki o nieokreślonej przyczynie występowania i wtedy mówi się o idiopatycznym śródmiąższowym zapaleniu nerek.
W postaci przewlekłej przyczynami może być wieloletnie zażywanie leków lub permanentne narażenie na kontakt z metalami ciężkimi. Najczęściej jest to kadm i ołów co dotyczy osób pracujących w branży metalurgicznej. Schorzenie może też stanowić powikłanie metaboliczne dny moczanowej lub chorób obejmujących zaburzenia gospodarki wapniem i potasem. Co więcej choroba występuje jako choroba immunologiczna. Ryzyko jej wystąpienia zwiększa obecność kamieni nerkowych.
Objawy i leczenie
Objawem choroby jest gorączka, skąpomocz oraz ból w okolicy lędźwi, a także wysypka skórna. Ponadto objawom tym mogą towarzyszyć bóle stawów i krwiomocz. Postać przewlekła może przez długi czas nią dawać żadnych objawów. Zazwyczaj po latach prowadzi do niewydolności nerek. Skutkiem tego może być obecność glukozy w moczu oraz utrata potasu i fosforu. W diagnostyce i rozpoznaniu istotny jest wywiad lekarski oraz badanie analityczne krwi.
Wyniki krwi obejmują wówczas zwiększony poziom kreatyniny, zaś w moczu białkomocz z dużą ilością leukocytów. W wybranych wypadkach przeprowadza się biopsję nerek. W drodze leczenia istotne jest wyeliminowywanie przyczyny zachorowania jak np. zaprzestanie przyjmowania nefrotoksycznych leków. Następnie choremu podaje się także leki zwalczające stan zapalny, w tym antybiotyki. Jeśli wystąpi wzrost ciśnienia stosuje się leki hipotensyjne, a w razie obrzęków – leki moczopędne. Stosowane są też hemodializy.
