Badanie na kiłę – kiła (Syfilis), choroba przenoszona głównie drogą płciową. Wywoływana jest przez krętka bladego. Zakażenie kiłą jest wynikiem stosunku pochwowego, analnego lub oralnego z osobą zakażoną. Narażone są również osoby zdrowe przez pocałunek z osobą zakażoną, u której zmiany kiłowe są obecne w gardle. Każde uszkodzenie skóry u osoby zdrowej naraża ją na ryzyko podczas intymnego kontaktu z osobą zakażoną dlatego bardzo ważne jest badanie na kiłę.
Kiedy należy wykonać badanie na kiłę?
Badanie na kiłę należy wykonać jak najszybciej od zauważenia pierwszych objawów. Najczęściej są to owrzodzenia w miejscu wniknięcia bakterii oraz powiększenie węzłów chłonnych. Jeśli zignorujemy pierwsze objawy najprawdopodobniej owrzodzenie zaniknie. W znacznym stopniu utrudni to postawienie prawidłowej diagnozy. Następnie może dojść do zajęcia narządów wewnętrznych, stawów oraz układu nerwowego.
W przypadku podejrzenia zarażenia kił należy wykonać badanie laboratoryjne.
Badanie na kiłę
Badanie na kiłę przeprowadza się wykonując test z krwi. Najważniejsze testy służą wykrywaniu przeciwciał skierowanym przeciwko antygenom krętka bladego. Aby taki wynik był wiarygodny, należy go przeprowadzić po upływie 3-4 tygodni od momentu, kiedy doszło do zakażenia. Jest to czas, w którym bakterie przenikają do krwi. Można również wykonać test mikroskopowy. Polega on na wykryciu bakterii krętków w wydzielinie pochodzącej ze skóry. Przeprowadza się go, kiedy zauważymy niepokojące objawy do 6 tygodni od zarażenia.
Badania nieswoiste na kiłę
Diagnostykę należy zacząć od badań przesiewowych, tak zwanych nieswoistych reaginowych testów serologicznych. Wykrywają one przeciwciała reaginowe skierowane przeciwko lipidowym składnikom bakterii. Jednak na ich podstawie nie można jednoznacznie stwierdzić, że pacjent ma kiłę. Pierwszy typ przeciwciał może być dodatni również w przebiegu innych schorzeń wywoływanych przez krętki oraz w chorobach autoimmunologicznych. Jeśli jednak wynik jest dodatni należy wykonać testy swoiste. Wśród badań nieswoistych wyróżniamy różne rodzaje.
Odczyn Wassermanna-badanie klasyczne polegające na dodaniu do surowicy chorego wywoływacza w postaci wyciągu z serca wołu.
Badanie VDRL– mikroskopowy test kłaczkowania. Wykorzystuje się w nim antygen kardiolipidowy podobny do antygenu kiły, który w zetknięciu z przeciwciałami w krwi pacjenta prowadzi do strącenia się preparatu – w efekcie pojawiają się w nim charakterystyczne kłaczki, co jest dowodem na obecność bakterii.
Badanie USR-makroskopowy test kłaczkowania z nieogrzewaną surowicą. Podstawowy i najczęściej stosowany test na obecność krętka bladego
Badania swoiste na kiłę
Badania te przeprowadza się w przypadku, gdy wynik testu reaginowego jest dodatni. Służą one do tego, aby potwierdzić zakażenie. Wykrywają tylko bakterie kiły. Do ich przeprowadzenia wykorzystuje się antygeny krętka bladego oraz krętka Reitera i Nicholsa. Wśród badań swoistych wyróżniamy.
FTA-test z wykorzystaniem antygenu krętka Reitera i Nicholsa
FTA-ABS-udoskonalone badanie FTA, w którym dla zwiększenia czułości i lepszego wykrywania przeciwciał przeciwko kile
TPHA-test hemaglutynacji, zlepiania się krwinek czerwonych. Do jego przeprowadzenia wykorzystuje się krwinki barana opłaszczone antygenem krętkowym
TPI-test unieruchomienia krętków nazywany testem Nelsona
