Lamblioza to pierwotniak osiągający wielkość 10-20 mikrometrów. Jego głównym miejscem bytowania jest jelito cienkie wielu gatunków zwierząt w tym także człowieka. Zarażenie następuje drogą pokarmową z zanieczyszczonym cystami pokarmem lub wodą pitną. Zwierzę może zarazić się bezpośrednio od innego zarażonego zwierzęcia lub człowieka, co jest wysoce prawdopodobne w środowisku, w którym panują złe warunki higieniczne.
Giardia lamblia występuje w 2 postaciach:
– trofozoity
– cysty.
Pierwsza z nich czyli Trofozoit, określa postać dorosłą, jest dwukrotnie większy od krwinki czerwonej. Pasożyty te są odporne na chlor, a ich cysty mogą przetrwać w wodzie 3 miesiące. Zakażenie częściej dotyka dzieci w wieku 2-5 lat. Do zakażenia tymi pasożytami dochodzi w wyniku połknięcia cyst, tam, gdzie fekalia mogą się zetknąć z wodą pitną – najczęściej można się nimi zarazić pijąc skażoną wodę, gdyż cysty są usuwane z organizmu wraz z kałem. 
Woda, którą się pobiera z głębokich warstw, nie jest skażona cystami, gdyż zostają one zatrzymane w warstwie piasku, w glebie lub na filtrach w wodociągach. Natomiast wody powierzchniowe, szczególnie w przydomowych studniach, a także rzeki i jeziora, to rezerwuar lamblii, gdyż często przeciekają do nich fekalia ze ścieków i szamba. Giardia lamblia może też być przenoszona bezpośrednio z człowieka na człowieka, dotyczy to np. partnerów seksualnych.
Zwierzęta w odróżnieniu od człowieka po 4-16 dniach od chwili zarażenia zaczynają wydalać z kałem cysty G. duodenalis.
Lamblioza – objawy
Charakterystyczne dla Lambliozy jest to że zasadniczo choroba ta przebiega bezobjawowo. Nie oznacza to w 100% tego iż nasz organizm nie przesyła nam sygnałów które mogą wskazywać na zakażenie. Jeśli objawy się pojawią, dochodzi do tego dopiero po 7-21 dniach od momentu zakażenia. Dolegliwości zależą przede wszystkim od szczepu pierwotniaka, który pojawił się w organizmie, a także od układu odpornościowego osoby zakażonej. Objawy lambliozy u dorosłych to:
– biegunka,
– ból brzucha,
– nadmierne wzdęcia,
– gazy,
– nudności,
– ból głowy,
– gorączka,
– spadek apetytu
– ogólne osłabienie,
– zaburzenia snu,
– wysypka.
Dzieci mają zwykle w przebiegu choroby wodnistą biegunkę. Lamblioza wywołuje także problemy z trawieniem tłuszczów i węglowodanów. Objawy te mogą prowadzić do odwodnienia, a także niedożywienia i nawet związanego z tym zahamowania rozwoju fizycznego dziecka.
Długotrwałe osadzenie lamblii w organizmie ponadto może powodować nieżyt dwunastnicy, nieżyt jelita cienkiego, okrężnicy, odbijanie z żołądka nieprzyjemnym zapachem zgniłych jaj, zapalenie pęcherzyka żółciowego, a w najgorszym wypadku marskość wątroby.
Lamblioza – leczenie
Jeśli tylko zauważymy niepokojące objawy czy też znaki jakie wysyła nasz organizm niezwłocznie powinniśmy idąc się do lekarza specjalisty. Warto pamiętać iż zaniechanie lub odwlekanie leczenia może skutkować pogorszeniem się stanu zdrowia. Konsekwencją może być brak siły, energii i życie w ciągłej apatii, z rozdrażnieniem i bólem.
Dawniej w celu wykrycia Lambliozy przeprowadzano tak zwany test sznurkowy. Polegał on na podaniu choremu do połknięcia sznurek na końcu którego umieszczano żelatynową kapsułkę. Po rozpuszczeniu się kapsułki i po osiągnięciu dwunastnicy sznurek wyciągano i badano m.in. pod mikroskopem na obecność pasożytów. Obecnie testy wykrywające antygeny Giardia z powodzeniem zastępują test sznurkowy.
Giardiazę diagnozuje się poprzez badania w szczególności takie jak:
– mikroskopowe, do badania mikroskopowego należy pobrać wiele próbek przez okres 8 – 10 dni, a to dlatego iż cysty wydalane są okresowo w celu wykrycia zakażenia.
– serologiczne, badanie serologiczne wykonuje się za pomocą jednego z wielu testów immunoenzymatycznych lub za pomocą przeciwciał monoklonalnych znakowanych barwnikiem fluorescencyjnym.
– enterotesty.
Rozpoznanie ustala się po występujących objawach towarzyszących lambliozie, jednak najcenniejsze są badania laboratoryjne. Lambliozę można potwierdzić znajdując w kale cysty lamblii lub obecność antygenu. Cenną informacją może też być badanie kwasowości krwi, które czasie zakażenia lambliami ulega zwiększaniu, zakłócając homeostazę organizmu.
W krwi co czwartego dziecka stwierdza się wzrost komórek kwasochłonnych.
Jedną z metod leczenia Lambliozy jest antybiotykoterapia. Konsekwencją stosowania tej metody jest jej nawrotowość i drastyczne osłabienie odporności naszego organizmu. Stosowanie antybiotyku prowadzi niejednokrotnie do ataku grzybów oraz w większości przypadków ze względu na niepozbycie się wszystkich cyst wymaga ponownego zażywania tabletek oraz kolejnej nieprzyjemnej terapii całej rodziny.
Inna metodą jest głodówka – lamblia doskonale czuje się, żywiąc się słodkimi i tłustymi posiłkami. By ograniczyć jej rozwój, stosuje się głodówki. Te wymagają siły woli oraz ograniczenia spożywania pokarmów przez wiele dni i to przez całą rodzinę, a przy tym nie zawsze dają zadowalający efekt.
Ostatecznie stosuje się także lewatywę.
Należy pamiętać że zakażenie pasożytami jest łatwo przenoszone na drugą osobę.
